Padlina

Na krańcu wszechświata gdzie myśl nie dociera
Brzuch ziemi się wije w rozkładzie otwiera
A jest to pradawna okrutna istota
O twarzy zmurszałej z rzygowin i błota
Od wieków nie żyje lecz wciąż nie umiera
Bezmyślne ciała trupów pożera
Zbłądzenie w zadumie w całości pożarte
Rozprute żywcem ze skóry obdarte
Pomruki ciche wydają przejęci
Z gardłem ściśniętym krwią zachłyśnięci
Z tych szeptów utkany jest krzyk dusz tysiąca
Lecz w czarnej nocy nie widać słońca
Co wszystkie te modły do końca wysłucha
Jest zaropiała macica starucha
Która pochłonie wszystko co żyje
Jazgot uciszy płacz echem odbije
Rozrasta się w bagno plugawej padliny
Brudu fetoru kwasów i śliny
A w brzuchu jej wielkim ciemna mogiła
Co nie ma końca zimna i zgniła
Krwią pluje jak gejzer kwasem trującym
Z oparów wnętrza lepkim gorącym
Nie oprzesz się pójdziesz do błota do piachu
Aby utonąć w jej rui zapachu
Łatwo cię zwabi i w szponach przytrzyma
Z daleka słodko pachnie padlina
Lecz prędzej czy później trafimy do niej
Jak zaślepieni nas także pochłonie