ślepy zaułek

najtrudniej wracać tam
gdzie się odeszło od zmysłów
nie zostawiając śladów
nawet jeśli dla kogoś
wraz z nimi osunęła się ziemia

a później na próżno szukamy
siebie w nie naszych snach

błądzimy obcymi ścieżkami
potykając o własny strach
zasłaniamy uśmiechem
zbyt późno otwarte oczy
za którymi nikogo już nie ma