Resztki, jak żebrak.

Może nie wyraźnie,choć szczerze
głupio i bezmyślnie- bo boli,
może idiota, naiwne dziecię
bo cierpi bez życia do woli.
Chaotyzm rymów,ściskająca ręka
żołądek napełnia narcyzm osoby.
Na białej kartce zegar ocieka
diamentowym potem ciasnej swobody.
Jestem pełen słońca, co mi spaliło
resztki wszechświata , centrum jedności
choć patrząc na kata,rzeźbę spowiło
postawy końca,początku całości-
-najprostszym rymem ku upadłości.