Krwawa łuna spogląda spod sunących w dal chmur,
Wilk skryty wśród gęstwiny wygłasza pieśń żałosną.
Tysiące istnień rzuconych, jedna dłoń trzyma sznur
Władzy, w stalowym uścisku, nocą radosną.

Pieśń biegnie, lecz to słowa, bezbarwne, obumarłe,
Wiatrem niesione komendy: Baczność kurwy marne!
Jak ta władza bezczelna, trzyma wszystkich za mordę?
Jak miliony posłuszne, bezmyślne i bezwolne,

Pozostają bez prawdy, bez kropli tej świętej wody?
Któż wytrzyma, któż pozostanie, by zebrać nagrody?
Ci co oddają ukłony, za dnia i w nocy, ci co sypią kłamstwa w oczy
Odmierzając srebrne dukaty, ilu niewinnych tak kroczy?

Ilu pobożnych jeszcze brzęk monety,
Swym wdziękiem zamroczy?

Być może odpowiedź jest mroczna,
Być może skrywa ją natura ludzka.

Nie wiem jaka dola nas czeka,
Ale półprawdy to nie nasza rzeka!