kobieto

kobieto
wyobrażenie pokaleczone
egzystencją skażoną przez nienaturalność
codzienności

na wyciągnięcie jesteś
na tle arkadii nierajskiej jeszcze
przepleciona piekielnym ogniem

kobieto
zatracona miłośnie
w objęciach moich niesłusznie może
całować pragnę poplątane myśli twoje

jakbyś jeszcze trochę
mogła mnie kochać
mocniej niż najmocniej na świecie
bo

kobieto
blednieję już
w twoich szkarłatnych porcelanowych
ramionach niespiesznie