Na szlaku jaskółek zatrzęsienie

StrSZNIE GŁĘBOKIE I JAKIEŚ TAKIE KRWAWIĄCE boleściwie, ale pewnie z życia.

wow, Onejko, po prostu wow! :-)

Aż mnie zatrzęsło. :P
A mówiłem żebyś nie latała tak wysoko i tak daleko... w stronę wschodzącego słońca...
Z tej odległości może się pomylić jakiś... nieznakomyj sołdat... ;)
Piękny wiersz.
Pozdrawiam. :)

Dziękuję Wam za przeczytanie i chęć podzielenia się wrażeniami :)

Trudno się oderwać...

świetny, szkoda że taki krótki

Zatrzymuje treścią...piękny, że aż...
Miłego dnia Onejko :)

Smutny .. trudny .. karmi wyobraźnię do syta ech ty duszo nie umiejąca się poderwać do lotu między jednym i drugim oddechem ... w tej kwintesencji zatrzęsienia wzniosłymi tytułami codzienności

jaskółki brzmią muzyką
malowaną na pięciolinii
lata

tylko we wspólnym locie
ku jesieni
tulą skrzydła naderwane

Ufność rodzi się każdego dnia. I coraz bardziej wzrasta przez kolejne.
Piękny wiersz :)