Żurawie

Już odlatują żurawie
bezprawiem z własnej Ojczyzny
na los tułaczy skazane
zwodzony most ich godności
za próg wykluczenia
z kontekstu człowieczeństwa wyrwany
skrzydełka poderwane do lotu
wieczną tęsknotą
bezmiarem przestrzeni
pustkę pokonują na oślep
w podniebnej otchłani
wszędzie tam gdzie
martwym zenitem
kłaniają się w pas
matce żywicielce
promienie słoneczne
w cieniu ziemi obiecanej
byle jak najszybciej
byle jak najdalej
od bryzy bałtyckiej
od pól wrzosem malowanych
od dzikiej reprywatyzacji
od pokrytej szlamem kumoterstwa
Mierzei Wiślanej