Jasny księżyc zapukał
w okiennice romantyka
uśmiechem w pełni
pod uśmiechem
ukrył troski
przeglądające się
w lustrze
osamotnionego serca
na przedsionku
nadziei w suwenirku
W ponurym cieniu nocy
wychodzą z półmroku
krużganków anielskich
mary senne
wysoko na niebie
na ramieniu rozterki
migocze wyostrzony
niczym brzytwa
krater przedni
A księżyc?
Odbija się od parapetu
trzecią kwadrą
rozjaśniając
półmrok
przedpokoju
zawstydzonej
namiętności
w wynajmowanym
na Wspólnej
mieszkanku