Jak ptak, jak kwiat, jak liść
Mieniła się kolorami.
Jak sen, jak cień, jak myśl
Nietknięta bólem czy łzami.
Jak tęcza, jak rosa, jak wiatr
Jej świat nigdy nie mógł być stary.
Jak uśmiech, jak gest, jak westchnienie
Nie mogły boleć te rany.
Jak noc, jak gwiazdy, jak zorza
Tym szczęściem znowu pijana.
Jak chmury, jak słońce, jak błękit
Piękniała każdego rana.
Aż przyszła pora na szarość,
Zabrała marzenia, fantazje.
Gdzieś w czerni ukryta sama,
Jak chmury czy słońce na niebie.
Nie widać jej, jakby zaspała,
Nie widać jej i nikt nie wie gdzie jest…
/Joanna/
Autor
22 November 2012, 09:05
Dziękuję bardzo za zainteresowanie i opinie.
Aniu, ciekawe spostrzeżenie; młodość, miłość... lubię takie analizy.
Awatarze, miło mi, że do mnie zajrzałeś. Ty wiesz, że piszę impulsem i prawie nigdy nie poprawiam, akurat czułam te: "jak". Cieszę się, że mimo tego wart był Twojej uwagi.
Mario, Agnieszko, Ewo dziękuję.
Pozdrawiam Wszystkich gorąco.
