Zanikasz
Gubię pióra.
Śladem ich nie zapisanym
trudno podążać.
Nadążasz...?
Zostawiam furtkę.
Klucz w starym zamku, który
już przekręcałeś.
Widziałeś?
Wszystkie troski
wyrzuciłam bardzo dawno,
I łez wyschło już tyle...
Nie zauważyłeś?
Słyszysz? Ten szept
co ostatnią prośbą
rozbrzmiewa w uszach?
Nie słuchasz?
Nie słuchasz. Nie widzisz.
Nie szukasz. Nie pragniesz.
Zegar cicho tyka...
Zanikasz...
2 September 2015, 10:55
Dzięki Michale, lubię gdy moje teksty trafiają gdzie trzeba:)
Wdechu
Masz rację. Każde zamknięte drzwi to sprawka jakiegoś człowieka. Aczkolwiek nie o tym jest wiersz:)
Raczej o niknącej nadziei i wypieraniu ze świadomości wspomnień i osób, których miejsce jest gdzie indziej :) Czas sprawia, że nawet najgłębiej wyryte obrazy powoli zanikają.
Pozdrawiam:)
1 September 2015, 22:32
?
,,zanikasz,,?
Najpierw rozejrzyj się... uważniejto nie drzwi są zamknięte
to człowiek... który przekręcił klucz