o zakompleksionym świrze, którego Chrześcijanie zwą Bogiem.

granatowy potwór pożera resztki dnia
Szaleniec o nieskończoności twarzach zmienia paletę barw
Ludzkie smutki zamknięte w latarniach
łzawo migoczą, wyczekując DNIA
gazeta w kącie płonie jak wampir za dnia,
pod ostrzałem deszczu
rozciąga się spazmatycznie w oddali wycie mokrego psa
Bo dla Niego deszcz i cierpienie komponują świat
to Ten sam świr, to ten sam,
co zrzekł się zła.