Syn marnotrawny

Jak zawsze trafiasz prosto w serce wiersza... Ta spóźniona miłość jest największym marnotrawstwem, ale nigdy nie jest na nią za późno...
Jeszcze raz dziękuję Ci za trafne i głębokie słowa.

Zaszczytem jest czytać Twoje wiersze.
Nie umiałem w słowach oddać tej głębi jaką Tobie w słowach tego wiersza się udało... Stąd moje skojarzenie z owym tekstem przesłanym niżej. Wydaje mi się, a przynajmniej ja tak to odczuwam iż późna miłość człowieka do Boga jest jak Syn Marnotrawny.
Mimo wszystko chciałem jedynie złożyć wielkie ukłony w Twoją stronę Autorko :)

Gerardzie, dziękuję Ci, ale nie tyle ja jestem bogata, co mój podmiot liryczny, choć kto wie, może kiedyś zapatrzy się weń moja dusza i upodobni;)

Ewelinko, miło mi, że komuś sprawiają przyjemność moje wersy;)

Joasiu, cieszę się, że zawsze tu zaglądasz;)

Adnachiel... "tardi io Ti amai" jakaż potęga brzmi w tych pięknych słowach, to wielki zaszczyt czytać je pod własnym wierszem...

Adamie, dla mnie aż tyle...

Dziękuję za każdy ślad obecności jaki tu pozostawiacie i pozdrawiam w ten wiosenny, pogodny wieczór:)

dla mnie genialny ...

i tyle, a może aż tyle ...z pokłonem zostawiam ...

Tardi Ti amai,
o bellezza tanto antica e così nuova,
tardi io Ti amai.
Ed ecco che Tu eri dentro ed io fuori e lì
Ti cercavo, gettandomi, brutto,
su queste cose belle fatte da Te.
Tu eri con me,
ma io non ero con Te:
mi tenevano lontano le creature,
che, se non fossero in Te, non sarebbero.
Tu mi hai chiamato,
hai gridato, hai vinta la mia sordità.
Tu hai balenato, hai sfolgorato,
hai dissipata la mia cecità.
Tu hai sparso il tuo profumo,
io l'ho respirato e ora anelo a Te.
Ti ho gustato e ora ho fame e sete.
Mi hai toccato e ardo dal desiderio della tua pace.

Te wartości o których piszesz Madziu stanowią, że jesteś bardzo bogata...
W prawdziwym skarbcu nie ma mody...
Wiersz najlepszy z najlepszych...