Bóg – Pan od przyrody

Czy poznajesz człowiecze te starcze kroki,
Które przebijają ludzkie trudne ciemności mroki?
Tą osobę z drewnianą laską na swym ramieniu,
Która choć dojrzała serce dziecinne ma w mieniu?
To Pan Bóg – ostoja każdego człowieka
W Sakramencie Eucharystii co dzień go czeka,
A ponadto w przyrodzie – faunie i florze:
Góry, doliny, sucha pustynia i słone morze.
Pan Bóg jako wielki podróżnik Swe dzieci chowa
Nie da by zła się w świecie szerzyła mowa
Mija łany zbóż, lasy pełne jagód, grzybów rudych
Wraz z rojem ptaków, owadów – zwierząt cudnych.
On mimo upływu lat się nie zmienia,
A wszelki ludzki trud zbawczy docenia,
Pomimo ludzkich grzechów ma miłe usposobienie,
Wielką krzepę, wędrować lubi szalenie.
Zagrody nasze widzieć przychodzi
I jak się Jego dzieciom powodzi.
Sam ludu Swego odwiedzi ściany,
Bo lubi mieszkańców między ziemiany.
K, woli rozliczne kwiatki wiosna rodzi
K, woli w włosianym wieńcu lato chodzi
Wino jesień i jabłka rozmaite dawa
Potem do gotowego gnuśna zima wstawa.
W domu i w polu daje nam dary
Serc naszych tylko żąda ofiary.
Przeto śpiewajmy wszyscy razem z weselem:
On moim Ojcem, on Przyjacielem
On wielkim, cudownym Podróżnikiem,
Wszystkowiedzącym, wszechmogącym Przyrodnikiem.