kasztanowiec
czasem coś we mnie pęka
i wąską szczeliną serca
do środka wdziera się niebo
ale to jeszcze za mało
trudno opuścić kokon
w którym można przeczekać
każdą niechcianą miłość
i inne ludzkie nieszczęścia
chyba
że ktoś cię podniesie
jak perłę
której szukał po świecie
schowa w serdecznej kieszeni
poczeka aż opadnie skorupa
i będzie tak jak być miało
13 December 2016, 13:29
Na długo zabrakło mi słów, by móc wyrazić jakie wrażenie wywarł na mnie ten wiersz.
Poza tym, czytając go wylałem na siebie kawę :)
Chciałbym przede wszystkim podziękować, ponieważ dzięki Twojej poezji mam możliwość przeżywania i doznawania twórczych natchnień.
Mam wrażenie, że w tym wierszu jest pewna utajona tęsknota, a także przesłanie, by po każdym upadku znaleźć w sobie siłę, którą się podźwigniemy.
A ludzie dzisiejsi i jutrzejsi powinni umieć podejmować to wyzwanie.
Dla mnie zaś, Twoje wiersze to taka przydrożna kapliczka, przy której mogę zatrzymać się i lepiej poznać swoją własną drogę.
Czekam na następny :))
Twój M. :)
