Tato
Choć nie powiem tego, bo nie potrafię,
Bo gdy mówię do Ciebie, czuję, że sie dławię.
Choć nasza wymiana zdań oprószona krzykiem
I trzaskaniem drzwi z wielkim hukiem...
To ja widzę żeś człowiek, że jesz i spoczywasz,
Pracujesz na moją rodzinę, z czasem przegrywasz.
Żałuję mych krzyków, złości na próżno...
Muszę to zmienić, nim będzie za późno.
18 293 wyświetlenia
220 tekstów
38 obserwujących
27 February 2011, 13:19
... nim bilet przyjdzie z nieba...
... czasem śpieszyć się trzeba...
... by wyrzutów nie mieć matni...
... nim "do widzenia" powie się raz ostatni...
