Pan Miki i sad

Pan Miki parł naprzód przez opuszczone działki, a nos jego penetrował źdźbła traw, które wbrew pozorom, zawierają wiele treści, ale żeby ją odczytać i zrozumieć, trzeba własnie być psem. Kątem oka zauważył przed sobą swojego imiennika, jednego z trzech jeszcze na osiedlu. Ten akurat jest skrzyżowaniem maltańczyka z szitsu i jest maści śnieżno - białej. Pan Miki nie cierpi imiennika, więc gdy go zauważył, zaczął się skradać do niego na ugiętych nogach i z maksymalnie naprężonym i wyciągniętym tułowiem, a sierść mu się jeżyła na szyi niczym lwia grzywa. I wtedy nastąpiło coś, czego jeszcze nie widziałem w mimice jego ciała. Lewe ucho Pana Mikiego położyło się całkowicie poziomo , w kierunku nosa, natomiast prawe odwrotnie, poziomo w kierunku ogona. Niesamowity był to widok, który świadczył o najwyższej niechęci do imiennika i jakąś szaloną determinacje do ataku. Tymczasem Miki imiennika zrobił minę: " Mój Boże znowu ten furiat" i błagalnie patrzył w oblicze swojego pana, czekając jakiegoś ratunku. Ja jednak powiedziałem - dzień dobry i skręciłem z moim Mikim w kierunku ścieżki prowadzącej na moją działkę. A tutaj coraz mniej owoców i jakby resztki letniego słońca, a zarazem ciepła. Jeszcze kilka ogórków doczepionych do pędów, na początku chudych, a na końcu grubych i żółknących. Nie wiedzieć czemu pośród tych widoków przyszły mi na myśl ćwierćwieczne małżeństwa w swoim współistnieniu, pośród wojen zimnych i rzeczywistych, zakończonych ognistymi godami, które rozpoczynały nowe początki, czasem nowe życia i dawały kontynuacje w trwaniu. Owoc ich żywota piękny i robaczywy zarazem.Patrzyłem akurat na piękne czerwone jabłko, które od spodu gniło. Ta działka piękna jest, tłumaczy wszystko.