Dla wrześniowej Doroty

Był piąty września. Jak każdego poranka wyszedłem z Panem Mikim na spacer. Kombinowałem życzenia dla znajomej solenizantki i zastanawiałem się, czego może pragnąć taka wrześniowa Dorota. Wtem owionął mnie wiatr i zaczął szeptać bym życzył jej jego siły, by zawsze ją miała nie dbając o nią i nie prosząc, bo on zawsze ją ma i nie wie skąd, po prostu ją ma. I kiedy chce to zawiewa ulgą chłodu, ulgą trzeźwości, ulgą spokoju, ulga przenikliwego, rozumnego spojrzenia. Kiedy chce to wyrywa się w piękno, przyjaźń, czasem miłość. Mówił, ze moja znajoma Dorota też tak może. Teraz gdy jej to napiszę, to ilekroć nie spojrzy w te słowa, dostanie to o co poprosi. Wraz z wiatrem zstąpiły na mnie promienie słoneczne i też dorzuciły kilka ciepłych zdań. Słońce szeptało bym napisał jej jego ciepło, na cały następny rok i wysłał jej gorąc energii czynu. Niech ją emanuje dla dobra ludzi i Matki Ziemi. Słońce sprawi, że wszelkie ciepło wszechświata do niej przyjdzie od dziś. W to wszedł mój Anioł Stróż i rzekł, ze sprawi, że spotka kilku ludzi z dobrym sensem na ścieżkach swych, a każdy jej czyn będzie wspierał Boga Święty Duch. Przytłoczony tymi rozmowami materii z pragnieniem, usiadłem na ławce pod czereśnią z resztkami rudziejących liści, by odpocząć, by ochłonąć, by zaczerpnąć spokoju, a tu jeszcze motyl faun, na kolanie mi usiadł i radośnie powiedział:- Tu od fauny i flory masz jeszcze dla Doroty radość i zadowolenie z codzienności, w tej jej zwykłości różnych spraw. Z koleżanką pszczołą nazbieraliśmy w kwiatach nawłoci, rudbekii, słoneczników. To są złote silne kwiaty i dają jej siłę w szlachetnej codzienności, a jej życie tu uczynią w pewności dobra. No cóż, nie pozostało mi nic innego jak przychylić się do tych życzeń i tak stały się moimi dla niej życzeniami. Ten dzień był bardzo piękny i do końca obfitujący w cuda.