Madź, ciekawszy jest Twój, widziany z mojej strony... :)

Ja tylko zarysowałam szkic, Wy wypełniacie go treścią.
Dziękuję i wzajemnie Xavier.:)

Marlenko, jesteś mi zawsze miłym gościem, bardzo dziękuję, że ciągle do mnie zerkasz.
Pozdrawiam cieplutko:)

Madziu, niesamowita ta myśl... można się w niej zanurzyć nie sięgając dna...
PIĘKNA! zbieram!

Aga, bardzo wiele wniosłaś tym komentarzem, bo kiedy wysychamy wewnętrznie możemy szukać źródła, zwracać wzrok ku niebu prosząc o deszcz, albo złorzeczyć wszystkiemu nawet w kroplach deszczu widząc jedynie błoto...

Ewo, woda jest przezroczysta, wręcz niewidoczna, dopóki nie zaczyna jej brakować, ale każdy brak dodaje wartości temu, czego ubywa, obyśmy dostrzegli to w porę, wysychanie to proces, więc mamy jeszcze czas...

Arturo, niezwykle cenię sobie Twoją przekorę, bo pokazuje mi drugi brzeg, ten ciekawszy, bo widziany z Twojej strony;)

love searcher, bardzo trafnie odczytałaś moje intencje, właśnie o pokorze miała być ta myśl, choć dzięki Waszym słowom, widzę o czym jeszcze;)

Aniu, cieszę się, że przeczytałaś.

Dziękuję Wam za komentarze, które poszerzają zasięg moich myśli.
Miłego wieczorku Każdemu z osobna;)

yestem pierwsze zdanie znakomite

Jedni się modlą, inni zagrzebują w mule... wśród martwych ciał z popękanymi oczami...
Ale czy można dowolnie szastać porą deszczową, jeśli na ziemi jest deficyt wody? ;)
Taki przekorny dziś yestem. :P
A myśl ciekawa.
Pozdrawiam. :)

zawsze te modlitwy zbyt pózno
prosimy gdy brak, gdy jest dziękować nie potrafimy