To jest faktycznie jeden z... nieprzyjemniejszych aspektów nieśmiertelności. I jestem tego świadoma. Ale, mimo wszystko, jestem pewna, że każdy, gdzieś bardzo głęboko w środku, chociażby zagrzebane i zakopane, ma to pragnienie nieśmiertelności. Może zapomniane, ale jest. Tak mi się przynajmniej wydaje. Może ma to związek z tym, że w chwili obecnej nie mam kogoś szczególnie bliskiego, po kogo śmierci jakoś szczególnie długo bym rozpaczała? Może. Ale cóż... gdyby mi to ktoś zaproponował, prawdopodobnie zgodziłabym się. A wariatką jeszcze nie jestem, to mogę z ręką na sercu powiedzieć.

Ewa ma niestety rację... Życie wieczne to marzenie dla ludzi beztroskich, egoistów i niekoniecznie zdrowych umysłowo zapaleńców, ale także tych, którzy muszą odejść, kiedy jeszcze nie dokonali wszystkiego czego chcieli. Choć z pełnym szacunkiem dla wszystkich, każdy z nas miał lub bedzie miał taki moment w życiu kiedy tego pragnął. Wynika jednak to z pewnej nieświadomości faktów wymienionych Przez Ewę, jaką człowiek osiąga w pewnym wieku. Nie mniej jednak nie jest to uczucie stałe.

Pozdrawiam.

Wygląd młodzieńczy i owszem zachować chciałabym..choć już dawno go zgubiłam
Ale żyć wiecznie....niekoniecznie.Patrzeć jak wszyscy bliscy umierają ,każdego po kolei chować.Zawierać nowe znajomości tylko po to,aby serce pękało po kolejnej rozłące...Nie,raczej nie chciałabym żyć wiecznie