trzepot skrzydeł motylich usłyszał
w słodycz zanurkował bezkresną
piękno wypalone w siatkówce
trwało bez względu na porę
ten głos tak mile odmienny
echem gdzieś w sercu zostawał

chciał zrobić anioła z człowieka
prawie by mu się to udało

jeść przecież musiała spać i pracować
przyziemnych rzeczy garb skrzypiał czasami
jak mogła bywać zmęczona niemądra
ona - bogini prawdziwa

coraz częściej rzedła mu mina
coraz rzadziej odzywać się chciało

strzelał nerwem
słowem kąśliwym
albo milczał ponuro
gdy na drobny gest choćby czekała

połamały się skrzydła motyli
płatki kwiatów opadły z łoskotem

może inną gdzieś chciwym okiem zobaczył
może czas biegł drogą na przełaj
fakty może źle poukładał
słońca ostatnio było za mało
albo tylko był przed okresem...