Spijajmy z czary naszych wspólnych chwil jak najwięcej, tak aby przetrwało i by nie dokonało żywota w nas to, co pragnień naszych stało się słodkim zaczynem a oczekiwanie na spełnienie, choćby trwać miało wieczność całą… jeśli się dokona zdawać się będzie chwilą, której zapomnienie nie okryje nigdy swym całunem nicości.
Przyjdzie w końcu taki czas, kiedy we wspólnie schwyconym oddechu trwać będziemy do granic omdlenia a chwila ta stanie na piedestale tych najpiękniejszych, zaś wspomnienie o niej będzie wypełniało wszystkie wolne myśli, pośród których ta będzie należała do tej rozkosznej ich plejady, którym zmysłom oprzeć się nie sposób… tych, które bezwstydnie domagają się ciągle o jeszcze…
Nie opierajmy się więc drżeniu, usłyszmy zmysłów wołanie, które poza umysłu cudnych uniesień, domagają się swego odwiecznego prawa…