Parkour to jest właśnie to, czego potrzebuje społeczeństwo. Nie ma miasta w którym nie dałoby się uprawiać tej pięknej sztuki.
Wg. mnie ludzie powinni się tym zająć.
Gdybym ja nie trenował, to chyba bym ćpał. I tak powinni myśleć inni, pogrążeni w zgubnych nałogach ludzie.

mój facet trenował Parkour, więc mogę w pełni zgodzić się z Twoją myślą, zwłaszcza, gdy widziałam, jak skakał...ta euforia w jego oczach... widać było, że zna metaforyczne przesłanie tego sportu i widać było też, że im więcej przeszkód pokonywał, tym większy uśmiech widniał na jego twarzy. Niezapomniane wrażenia, zarówno z jego strony, jak i ze strony obserwatora, czyli mojej :) Dawno nie był już tak szczęśliwy. Pozdrawiam :)

Na pewno mało kto, to "poczuje", ale może tą myślą zaciekawię kogoś, może poczyta trochę o "L'art du deplacement", a może i nawet sam zacznie skakać :) Tego wam życzę!

Szanuję ludzi z pasją :)

Aczkolwiek inna sprawa, że nie czuje tego co napisałeś.. ale i tak podziwiam i pozdrawiam :)