Jak pies
Czekasz wiernie pod drzwiami jego domu.
- Otwórz! Już się wybiegałam! - merdasz wesoło ogonkiem od progu.
A on znowu bierze cię na ręce, tuli, głaszcze, pieści słowami bez powodu.
By potem znowu na ciebie krzyczeć, przeklinać, bić cię po kryjomu.
A ty w kącie cicho skomlisz, delikatnie liżąc rany i bez skargi znowu wracasz,
Pokornie kładziesz mu łepek na kolana.
Bo nie masz dokąd odejść...
5 December 2010, 15:27
czasem masz dokąd odejść, ale po prostu się wstydzisz...przecież w tych czasach nikt nie pozwala się bić i poniżać, można być samodzielnym, odważnie stanąć na nogi i w nosie mieć, że ogół powie, że to fanaberie, bo przecież On był taki dobry i kochał tak bardzo, że "nosił na rękach"
bardzo ładnie napisana myśl pozdrawiam
ola
23 November 2009, 10:47
Generalnie ani nie czytam, ani nie oceniam takich myśli, ale zatrzymała mnie na chwilę.
Wzięłaś na tapetę ciężki klimat i położyłaś mnie na łopatki. Uczyniłbym ten tekst wzorcem dla ludzi, którzy tak traktują innych w życiu. Może zmienili by się na lepsze...Duży plus.
22 November 2009, 16:20
Przyznam,czytałem z zaciekawieniem,moja wyobraźnia po małej drzemce znów wrócila to czynności.
Pięknie.
Pozdrawiam:)