Dziękuję Łukaszu Pozdrawiam.

Zgadzam się z tą myślą ;)

Jak drwina co dźwiga znamię nie pokory, pragnełam myśl strącić
W dziwną otchłań bytu, w nurt co życiu się poddaje
Jak woda co choć strumień tworzy - byle innej kropli pozwala się zmącić.
Ale nie zniosłam własnych praw nicości. Wchłonięta przez to
Strumieniem się staje...

Każdy musi odpowiedzieć sobie sam na takie pytanie. Słuchać serca a radzić się rozumu nie zapominając o tym, że sami nie jesteśmy to i wtedy sami nie pozostaniemy.

i tu masz zupełną rację ... ale jak postępować by tak nie było ...

Albo od samego życia.

gorzej tylko jak jest za późno i dostajemy go od kogoś innego :)

Tak tak Droga Natalio.

i to takiego porządnego ... :)

Nie wiem Droga Marto nie wciągam niczego nosem a na pewno nie domestos. Śpi dobrze i słodko Marto