Chciałabym żyć po cichu.
Bezszelestnie.
Jednym oddechem.
Tu i z powrotem.
W mgnieniu oka.
Z lekkością gęsiego piórka.
Z hukiem spadającego kamienia z serca.
Z siłą walki o przetrwanie.
Chciałabym umrzeć w sześćdziesiątej pierwszej sekundzie minuty.
O północy w dzień.
W najgłośniejszym dźwięku ciszy.