Budzę się rano o wschodzie słońca. Promyki omywają mi buzię, jest ciepło. I wiem, że dam radę. I myślę, że się nie poddam. Ale z każdą minutą mojego dzisiejszego dnia jest coraz gorzej. Z każdą minuta jakiś gram pewności odchodzi po za niewidzialny mur. Przychodzi wieczór, słońce zachodzi. Zimno obejmuje mą duszę i chcę umrzeć. Nie mam już nadziei, nie ma tej pewności co rano przyniosło słońce. Jest tylko przenikające zimno. Nie mam już siły na życie, więc zasypiam zmęczona płaczem.

I kolejny dzień z rankiem pełnym nadziei i kolejny wieczór złych myśli...

Ale tej pewności jest coraz mniej. I wiem, że kiedyś si skończy. Obudzę się rano i nie będę mieć siły na ten dzień.

Więc umrę wczesnym rankiem.