Wierz mi,że
ja liczę na palcach
jednej ręki kiedy doświadczam radości.
Uczucie bezsilności i mnie nie jest obce,
mimo mojej wewnętrznej obojętności.

Ze wszystkiego
co mnie spotyka staram się
wyciągnąć to co moge najlepsze-
doświadczenie.

Ja sie też czasem
zastanawiam
dlaczego jestem w stanie przewidzieć
moje jutro ?
Chciałabym być zaskoczona
radością,
która mnie obudzi z rana...
A czy tak jest ?

-Bynajmniej.

Ja tam wychodzę z założenia ,że
jeśli będę szczęśliwa
dopiero w momencie ,
kiedy będę latać
z koszulą w zębach po
ulicy,
to niech i tak będzie.

Nigdy nie jest tak źle ,żeby
nie mogło być gorzej.

Amelio, co innego, gdy trzeba dzień w dzień się z nią zmagać. Czasami człowiek głupieje, a wtedy żaden lekarz nie pomoże. Nie da się naprawić tego co w sercu, ani tego co na umyśle. A reperowanie nie zawsze daje skutki. Co innego, gdyby wizja jutra była kolorowa, pozytywna... Świat nie ma barw, i trzeba być chorym na umyśle, aby je widzieć. Nie da się wiecznie udawać, że jest się taflą morza. I nie można wiecznie płakać. Co więc jest pomiędzy? I czy to coś ukoi wszystkie nerwy?

Zazwyczaj to jest w takiej kolejności ;

Bezsilność - płacz - wzięcie się w garść

I chociaż dobrze ,
kiedy
drugi etap jest pomijany
i przechodzimy do trzeciego,
to najczęściej etap
drugi jest potrzebny .

-Pozwala
dojrzeć sile i odwadze.

... "osiołkowi w żłoby dano"... i bądź tu człeku mądry i wybierz...

;-)