...A śniło mi się serce, widziałam jak biło, było takie silne i pełne życia, a potem...
Spaliło się na moich oczach, widziałam jak płonie. Nie zrobiłam nic, nie ratowałam go.
Został po nim tylko pył. A ja patrzyłam...
Lecz ono się powoli odradzało.
Znowu było sercem choć nie biło tak mocno, nie było tak silne i pełne życia...

A gdy się obudziłam to na twarzy miałam uśmiech. Dziwny sen... Trochę straszny... Mój uśmiech był niepewny, lecz zawsze to uśmiech.

Czemu się ucieszyłam?!
Bo to serce przetrwało. Nie poddało się. Wygrało. Wiem, że z każdym dniem będzie silniejsze, a kiedyś zabije tak bardzo jak dawniej.

Czemu jestem taka pewna?!

Bo to było moje serce.