Drogi chłopcze.

Piszę do Ciebie, o sobie. Nawet nie wiesz jak jest mi ciężko, odnaleźć się tutaj, teraz. Gdy myśli złe i czyny na sumieniu twarde niczym stal. Jak wiatr niosący, ukojenia nie daje. Kim jestem? Może raczej kim byłem. Zgubiłem się dawno temu, nie tak dawno jak pamiętasz jeszcze te chwile. Gdy nie czułeś, a może czułeś przerażenie, paraliż, strach. Zamknięty we własnej pułapce, więzieniu z którego nie da się wyjść, bo jest tylko to więzienie i nic poza tym. Jak widzisz, już na wstępie mętlik mam w głowie, a to dopiero 1/3 mego żywota. Jak długo? Ile jeszcze? Będę sobą, szukając siebie. Czy już do końca zwariowałem. Czy może to normalne. Nie wiem. Chciałbym usnąć w pokoju własnego ciała i duszy. Pragnę tego, bardziej niż zachłanny złota, niż złodziej okazji, a głodny jedzenia. Pragnienie to rozwijam stale, bo nie mam pomysłu na nic innego, normalnego. Bo co jest normalne? życie Twoje, Twoich bliskich, każdego z kolei. Wiara, religia, polityka, psychoanaliza, życie i śmierć. Niekończące się podróże , po świadomości własnej autostrady. Na nich bramki i opłaty - zdrady. Nie takie cielesne, ale wewnętrzne, co dzień przed snem chcesz być jak szlachetny rycerz, a budząc się, jesteś kim? Człowiekiem. I formą jaką przybierasz: kłamca, cwaniak, żeby nie powiedzieć drań. Ucieka każdy, ale stojąc w miejscu, goniąc przy tym czas, by złapać jak najwięcej chwil. A ja? Czy kiedykolwiek w swoim egoizmie, pytałem o siebie? Nie wiem. Mówiąc o sobie ciągle, przeżywając to, tak na prawdę myślałem o Tobie, choć jesteś mną. To trudne by zrozumieć, rzec można, iż to choroba, rozdwojenie jaźni, schizofrenia? Nie wiem. Nie chcę wiedzieć, żyję jak każdy. Rano budzę się i idę srać, wiem, że nie brzmi to tak fantastycznie. A jednak jest istotne. Czy tylko ja nie mogę zebrać wszystkich swoich myśli, w jedną układankę? Czy może jestem tylko jednym z elementów obrazu, jak Ty. I to nas ktoś układa. Nie wiem. Nie chcę wiedzieć. A może gdyby ktoś mi pomógł, przetrwać zimę samotności, wiosnę, lato, jesień samotności. Byłoby miło. Każdego kogo spotykam, mówiąc mu o tym, lekceważy to. Nie dziw mi się, mają swoje problemy. Jestem spokojny, chociaż niespokojnie we mnie jest. Tylu już przegrało, nie biorąc nawet udziału w biegu. Tylu wygrało, ilu czuje się wygranymi. A ja? Nie wiem. Nie chcę wiedzieć. I zakończyłbym swój list, razem z jego duszą, duchem. Nie mogę, nie chcę. Nie trudne, nie łatwe, nie spoglądałem nigdy na to z tej perspektywy. Chcę żywym być i jako dziadek umrzeć. Umierają noworodki, nowotwory w głowach ludzie mają. Co dzień, co noc, żądzy szukają. Sprzedają się, jak ja sprzedałem siebie. Ale w nieco inny sposób, w nieco oryginalny, tak z własnym logo wyrzeźbionym na umyśle. Mógłbym się przełamać, przestać myśleć. Cieszyć się życiem, spełniać marzenia. Udałoby mi się, wiem to. Ale nie chcę, nie potrzebuję. Ilu takich jak ja, jak Ty, jak My, czy Oni, ilu takich? Nie pytam. Nie chcę wiedzieć, nie wiem. Może to duma zjada mnie od środka, może pycha. Może złość, że jestem słabszy. Nie tylu spisanych na straty, a one okazały się zyskiem. Nie tylu. I byłoby miło być zapomnianym, nie musząc przy tym uciekać jak gazela. Jak ja. a Ty? dalej siedzisz, zabłąkany. Pomyślałbym, że nawet obłąkany, na szczęście pomyślą za mnie to inni. Radość. Lekkość, przyjemność i dużo dobrego, by wynieść się z ramy tej zabrzydłej - może ładniej zabrzmi - zabrzydniałej rzeczywistości. Piszę nocami, bo mam taki nawyk. Zły nawyk, w sensie niedobrym. Ostatnio. Ostatnio zrozumiałem, że trzeba posługiwać się słowami i starannie je dobierać. Myślę, że jestem na dobrej drodze do manipulacji nad istotami Homo sapiens i homo sapiens sapiens. Stało się, odkryłem swoją kartę, teraz czekam na lincz. Rządny władzy, jak Ci, o których wspomniałem wyżej. Przodkowie moi, nie zwracam się do nich, ich już nie ma. Nie wiem, nie wierzę. Nie chcę wierzyć. Nie czuwajcie nade mną, nad nami. Niech nie czuwa nikt, niech pokrywa lodowa się roztopi. Niech pęknie ten mur i gorycz żalu przeleje się przez sitko wyrozumiałości. Kim jestem? Człowiekiem. Nieważne. Odszedłbym jak na dżentelmena przystało. Już sam fakt, pięknego brzmienia, daje się we znaki. To dobry znak. Nie że dobry, bo właściwy. Tylko porządny. Porządek musi być, nie tyle w pokoju, co we własnej głowie. Nie tyle bycie mega inteligentnym i mega w ogóle. Co mega. Po prostu. Nie wiem. Nieważne. Nie chcę tu być. Zdobywać. Zwyciężać. Ciebie? Siebie? Innych. Nie chcę. Nie potrzebuję. Nie czuję. Strach. Porażka wisi nade mną przyjacielu, jak wiszą liście na drzewie i jesienią spadają. tak spada porażka na mnie, co kilka dni, żeby nie było. Codziennie , nie może być zła w moim życiu. Wypracować potrafię dobro. Pozbierać liście i włożyć je między kartkami, jakiejś książki. Uschnął i będzie ten sam efekt - porażka. Ale taka się przyda, nacieszy oko. Przyjacielu. Zrozumiesz. Jeśli nie, wybaczam sobie, to, że nie potrafię przekazać siebie. Emocjonalność, a raczej jej brak. Możesz tak mówić, śmiało. Stwierdź to. Nieważne. Nie wiesz. Nie chcesz wiedzieć. Umrzemy. Umarłem za życia. Nie boję się, bo jestem strachem. Nie kocham, bo jestem miłością. Nie nienawidzę, bo zdążyłem znienawidzić siebie. Nie ufam, bo nie ma zaufania. Jesteśmy słowem. A raczej słowami, które dajemy innym. Na wesoło, na grubo, na czarno. Na różne sposoby. Nie rozumiem. Nie wnikaj. Nie myśl o mnie. Nie myśl w ogóle o tym. Puść to między sekundami swojego życia i leć dalej, jak wskazówka zegara chce lecieć, ale zatacza się. Nie zataczaj Ty. Nie warto. Nie wiem. Każdy ma swój raj, swoje pragnienia. - y. s. k. e. l. p. m. o. k.

K.W - imperator własnego niewolnictwa umysłowego