Tango żywiołów

W jedwabnej sukni ognistej czerwieni
Mą kibić objąłeś dziś dłońmi drżącymi.
I w rytmie namiętnym, co płynie z głośnika
Kołyszesz mnie czule, świat cały gdzieś znika.
Po śliskiej materii przesuwasz palcami,
Dotykasz dekoltu i szyi tuż nad nim.
I nagle odpychasz mnie z siłą, co boli.
Gdy nie wiem, co myśleć, przytulasz powoli.
Materiał opływa me biodra i uda,
Faluje na piersi, oddycham znów w trudach
Przyspiesza muzyka, przyspiesza krew w żyłach,
By zaraz przycichnąć, przypomnieć o siłach.
A jedwab się plącze, przykleja do ciała,
Już stoję półnaga, choć tego nie chciałam.
To dźwięki muzyki nas tak ośmieliły,
To tango żywiołów nasz świat odmieniły.

/Joanna/