Podstępne buty ciszy
Wiedziała, że są zakochani, patrzyła na ich spojrzenia pełne miłości, patrzyła jak wiosłował po oceanie uczuć, żeby dla tej jedynej, wybranej zerwać najpiękniejszy kwiat.
A przecież go nie pożądała, taki niepozorny gość, na ulicy nie zatrzymałaby na nim wzroku, a cóż mówić o dotyku. Zastanawiała się, co ją tak ku niemu pcha, było coś co nie dawało jej spokoju. Ich szczęście ? Może tak. Przecież zapomniała już jak to jest być kochaną, rozpieszczaną i spełnioną. zapomniała, jak to jest czuć się bezpieczną. Może jego siła, waleczność i charyzma.
I ten uśmiech, ten przeznaczony dla innej. I jego modlitwy o tamtą. Przecież tamta zajęta walką z chorobą nawet nie zauważy jej obecności w jego życiu.
Siedziała wpatrzona w ekran monitora czując wszechogarniającą pustkę. Ta głupia samotność. Ciążąca samotność kazała jej ubrać buty i wejść w życie tych dwojga.
Dlaczego jej nikt tak nie adoruje ? Ona też chce być wielbiona, chce mieć to, czego jej tak bardzo brakuje. Chce mieć to silne, męskie ramię dla siebie. Tylko dla siebie.
Przecież to nic złego, że uszczknie odrobinę cudzego szczęścia.
Długo rozmyślała nad tym, do czego on był jej potrzebny i w jaki sposób go wykorzysta. Właśnie on. I co zrobi, kiedy zorientuje się, że jest tylko środkiem do osiągnięcia ukrytego celu.
Poczuła do siebie wstręt, czy jest aż tak podłą, by tłumacząc się sama przed sobą zwyczajną pustką niszczyć komuś to, co zesłał Bóg ?
No i to przeczucie ! To znak ! Skreśliła w myślach wszystkie wątpliwości. Przeczucia nigdy jej nie zawiodły ! Pokaże całemu światu, że potrafi zdobyć mężczyznę !
I znajdzie na to sposób.
