Rozmowa...

Wciąż żyję w cieniu nie mojej przeszłości.
Bywa że czasem mnie aż... przytłacza.
Jak wielki wpływ ma na mnie historia drugiej wojny światowej?
Być może czytając jakiś romans byłabym szczęśliwsza
z wciąż nieustanie nasuwającym się na usta uśmieszkiem
wyimaginowanych fantazji czy wyobrażeń o miłości...
a tak... prześladują mnie poszarzałe twarze wystraszonych oczu dziecięcych ,
łzy upodlenia kobiet jak i mężczyzn rozebranych z godności o niedumnych już spojrzeniach...
gdzieś tam pomiędzy barakami w błocie obozowej ziemi honor... miesza się z ciałami pomordowanych.
Zastanawiam się Boże czy to za Twoją sprawą jestem tak wrażliwa na cierpienie czy... miałeś w tym jakiś cel by obarczać mnie tym na co patrzyłeś w milczeniu podczas gdy moje serce po tylu latach chce krzyczeć i sama nie wiem czy z bólu czy... z nienawiści.
Po cóż więc kochać ludzi skoro tak wielu jeszcze wilkiem patrzy?
Dlaczego obarczyłeś mnie takim dziedzictwem ? Przecież dzień w dzień patrzysz na moją bezsilność splątaną jak w jeden warkocz ze złością.
Jak Ty dobrze mnie znasz... moje starania wobec miłości do bliźniego.
A może w tym tkwi całe sedno...
uczysz mnie pokory... wyrozumiałości dla tych co błądzą lecz jaki w tym sens skoro sama czasem obieram ścieżki nie te które mi wytyczyłeś?
Tak mało jeszcze wiem i niewiele mogę przekazać bo... ileż znaczy moje słowo
w obliczu Twojego? Nic... a Ty?
Wciąż milczysz gdy ja rozmawiam z Tobą i zasypuję Cię pytaniami...