Zestarzałam się już niestety, ale pewna chwila wpadła mi w pamięć.
Tuż przed maturą podszedł do mnie nauczyciel- starszy pan, niemal na emeryturze.
-Dlaczego ty zawsze się uśmiechasz?- zapytał mnie i stanął nade mną. Spojrzałam się na niego z uśmiechem i odpowiedziałam:
-Życie jest zbyt krótkie, żeby wiecznie płakać.