Żyjąc na oślep gubimy to co ważne, gubimy cały sens istnienia, stajemy się puści. Więc czymże wtedy jesteśmy? Otchłanią naszych wspomnień, przeżyć? Pustką kroczącą przez życie w nieustannym biegu? Jesteśmy nikim, szarym znakiem na mapie egzystencji, znikomą kropką, będącą jedynie wspomnieniem.