-Witaj.-Powiedziałam lekko, gdy go tylko ujrzałam. Jak zwykle jego miękkie pełne blasku spojrzenie nie pozwalało mi się skupić na niczym innym niż na tych piekielnie czekoladowych oczach. Nic nie powiedział tylko się uśmiechnął na powitanie zaraz, po czym znów przywarł tą zamyśloną minę i wpatrywał się w jeden punk na ścianie. Usiadłam na ziemi opierając się o regał. W tym mrocznym i zimnym pomieszczeniu poczułam niewyjaśnione ciepło. Ciepło, które z pewnością pochodziło od drugiego człowieka. Otaczało mnie mnóstwo starych regałów poustawianych bardzo chaotycznie. Prawie każdy były przepełniony starymi książkami. Mała sofa stała odsunięta od ściany i całkowicie zasłaniała okno, przez co padał na nią cień. Cały pokój dopełniał przeraźliwy pomrok, kurz i jeszcze więcej kurzu aha i jeszcze brudna podłoga, [...]

Zaczęło się niewinnie, znałam cię tylko z widzenia. Później byłeś zwykłym, niezwykłym kolegą. Każdy kolejny dzień zrobił z nas przyjaciół, cieszyłam się strasznie, gdy razem spędzaliśmy czas. Olewałam wszystko i wszystkich nawet moje serce, które po czasie nie miało znaczenia i odeszło, albo raczej ja je zostawiłam. Nieświadomie wiedziałam, że to dla ciebie. Pierwsze drinki i te przeklęte słowa obietnic, że mnie kochasz. Jedno łóżko. Kolejne imprezy we dwoje, więcej alkoholu i znowu najszczęśliwsi. Później to dziwne zachowanie. Niepewne spojrzenia. Już nie mieliśmy tylu tematów do rozmów. Nagle coś się stało. Rozmowa, a raczej milczenie, pocałunek, wyznanie, już razem. Byłam szczęśliwa, bardzo bardzo… Trwało to tak krótko. Skończyłeś. Nie mówiąc mi w oczy, więc nie łódź się, że zapomnę i przestane kochać. Znowu przyjaciele. Już nie przychodzisz do mnie, nie piszesz, nie ma już tej więzi. Brakuje tu czegoś. Ja cierpię, płaczę, co wieczór, że może kochasz, że może przyjdziesz, że może…Zaczęliśmy jako znajomi z widzenia i tak też skończyliśmy.