nie(bo)piekło

Odwieczne pytanie, dlaczego nie doceniamy dobra, które mamy wokół siebie, a nawet je niszczymy, dlaczego źle traktujemy bliźniego czy kogoś, z kim jesteśmy na co dzień. Dlaczego tworzymy niezgodę i dopuszczamy ból i łzy, albo jesteśmy tego powodem.
I mnóstwo podobnych.
Czasem musi zdarzyć się cud, czasem musi zdarzyć się nieszczęście, żebyśmy zrozumieli samych siebie i powody swojego postępowania - wobec siebie jak i innych.

Piękny i trudny wiersz. Słowa warte przemyślenia, bo każdy z nas nosi w sobie pogubienie.
Pozdrawiam serdecznie Anno i gratuluję wyróżnienia.

otóż... tu
dziękuję za przypomnienie :)

Zgadzam się z poprzednikami, to świetny wiersz.

i ty
kat własnego wnętrza
z wyrwanym sercem
na bruku

Właśnie ! Czy nie lepiej patrzeć szczęśliwym okiem na świat i dzielić się
szczęściem ? Po co katować siebie i to co w zasięgu ?

Piękny wiersz, bez cienia wątpliwości ;)

Wspaniale napisane, wspaniale.

Piękny!

Przykre, ile w człowieku może być pustki...

Aniu, to prawda

nieprzyswojone dobro
oswaja zło

bardzo ładne
pozdr.

Piękny i taki gdzieś dla mnie prawdziwy

Aniu po prostu potrafisz sprawic słowami że chylę nisko czoło podziwiam Twoją twórczość :)
Pozdrawiam cieplutko ;)