Zeszyt Życiowe, justyss123

Jeszcze jego linie papilarne
na moim ciele są bardzo wyraźne…
Jeszcze zapach jego ciała dostrzegalny
w zapachu moich włosów…
Jeszcze echo jego słów odbija się
wewnątrz mojej głowy…
Jeszcze oczy takie pełne
jego twarzy…
Jeszcze ślina pełna
jego smaku…

Jeszcze… jeszcze…
mam go tak bardzo, chociaż
nie mam już wcale

Nigdy nie pozwól, aby ktoś Ci wmówił,
że nie możesz czegoś zrobić.
Jeśli masz marzenie, musisz je chronić.
Ludzie nie potrafią sami czegoś zrobić,
więc mówią, że ty też nie możesz.
Jeśli czegoś chcesz, zdobądź to.

Żadnej chwili nie chciałabym powtórzyć, ani dobrej, ani złej... Właśnie to ją czyni piękną, że zdarzyła się tylko raz...

Najtrudniej jest odnaleźć wolność w czasie wolności, gdyż jej kontury zaznaczają się, nie wiadomo gdzie, są granice niewoli, a gdzie jej koniec. Można stać się niewolnikiem kolejnych dni, nic o tym nie wiedząc, niewolnikiem mody, pieniądza, stylu życia, telewizora, kolorowych pism.

Dużo czasu musiało minąć, nim ludzie pojęli, że bogactwo rozumu przewyższa bogactwo materialne czy też bogactwo władzy.

Lubił książki- ów tajemniczy splot malutkich czarnych znaczków, tworzących niekiedy tak (...) dziwne światy.

Chyba lepiej nie pamiętać, bo wtedy łatwiej się żyje. [...] Łatwiej żyje się bez tej pamięci, o wiele gorzej z nią, ale za to żyje się mądrzej i prawdziwiej. Jest to pamięć gorzka, ale dumna.

Człowiek to nie matematyka. Nic się w nim ze sobą nie zgadza. Dodasz dwie liczby,wyjdzie ci wynik ujemny. I na odwrót. Szukaj. Naucz się szukać. Książki nie dają odpowiedzi, nawet te najmądrzejsze, ale pomagają stawiać pytania. Wykrzycz je sama sobie, nawet gdybyś nigdy nie miała znaleźć odpowiedzi. Pytania są niezmienne,odpowiedzi często się zmieniają.

O wpół do miłość
czekam
na peronie
z kwiatami
na jej twarz

przez stukot
i pisk
maszyny
widzę jej uśmiech
w każdym
szaleńczo znikającym
oknie

postój
zastój
cisza oczekiwania
milczenie nadziei
drżący oddech szczęścia
gotowego wyjść
zza rogu dworca
gdy tylko
spotkają się
jej oczy z moimi
oczami

stukot obcasów
o stary chodnik
echo kobiecości
odbija się od ścian
zapach perfum
w ciężkim powietrzu
echo namiętności
obiecanej

i ten rozdzierający
oczekiwanie
gwizdek
konduktora

o wpół do miłość
czekam
na peronie
z kwiatami
na jej twarz

peron pustoszeje
echa milkną
kwiatki więdną
pociągi nie przyjeżdżają

o wpół do śmierć
katuję się
obrazem
jej uśmiechających się
kiedyś
ust

i umieram