próbowałam sobie przypomnieć twoje imię
i to jak na mnie patrzyłeś tamtej nocy
twoje palce tak niezdarnie błądziły
po moich pieprzykach

nazwałeś je drogą mleczną
liczyłeś gwiazdy

nie byłeś grzecznym chłopcem
gdy moje koronkowe majtki trzymałeś w zębach
w domu czekała na ciebie żona i dwójka dzieci

Jak szept pereł świtu
krople odchodzącej zimy
wiszą na sznurku do suszenia prania
odbijają się w nich sny
osiedlowymi blokami

przecieka sylwetka sąsiadki
utykającej na schizofrenię
w szarym pikowanym płaszczu
i spódnicy jesiennej

stado wron
przecina niebo
leniwe niedzielne
i mokra ulica
po której szła kobieta
z reklamówką kolorową
jak nadzieja

spoczywała w niej tęcza

Jaś zaciska zęby
uderza w dywan na trzepaku
z którego wypadają roztocza
na pożarcie wiatru

Jasio ma dzieciństwo gorzkie
i patrzy na okno co chwilę
a z okna przygląda się mu matka
przepitą twarzą z wielkim limem

W domu melina i przemoc
stąd Jaś tak się wyżywa
całą nienawiść zostawia w dywanie
który z bólu się zwija

Chłopak ma znoszony golf
a matka w oknie pali papierosa
na niebie wiruje stado wron
bo to podła - roku - pora