Spotkajmy się na styku naszych warg
Konających z tęsknoty

Z dziecięcą ufnością
Wtul swe ucho
W moją pierś
I Poczuj

Jak bije we mnie
Twoje serce

Mówią
że spadnie
nieopodal jabłoni

Rośnie
zawsze za szybko
Z przyklejonego kwiatu
zamienia się
w osobny rumieniec
owocu

Rzecz w tym
aby znalazło miejsce
nie za daleko
nie za blisko

Pomiędzy
świeżą smugą światła
a łagodnym cieniem
konarów

Autor: Małgorzata Orawska
Wiersz z tomiku „Margerytki”

jeszcze nie wychylam się z pokoju
zakopana w puch
udaję
że śpię
jeszcze mnie nie ma…

myśli rodzą się w mej głowie
różne ich źródła
różne ich mety
sprzeczne komunikaty
przeciwne kierunki świata [...]

brałam je wszystkie
te niedole półżywe
i tuliłam do piersi jak matka
pierwszy krzyk

pielęgnowałam
uczyłam zakwitać
pomiędzy porami roku
i wstawać
po każdym upadku

i puszczałam te moje niedole
na wody szerokie
głębokie
a one wciąż wracają
z otwartymi ramionami
stęsknione.

Chciałabym być prawdą,
taką w którą mógłbyś uwierzyć,
lecz w moich oczach
ukryta jest rzeka kłamstw

I mogłabym być ciemnością,
która przytuli Cię samotnej nocy,
jednak Twoje serce rwie się
ku wchodzącemu słońcu

Swoje życie dzielisz z
cieniami przeszłości,
więc dlaczego nie chcesz
dzielić go również ze mną?

I cały ten czas zasypiam niespokojna,
przez wszystko co umiera dookoła mnie,
Stałam się tak zmęczona,
zbyt wyblakła byś mógł mnie zauważyć

Teraz jestem tylko niewyraźnym tłem
w Twojej pamięci, małą szarą plamką

Bez znaczenia.

"Szacunek do chleba wynosi się z domu"

/Dedykowane mojej mamie/

Pamiętam jak przez mgłę
nasz biały kuchenny stół
na,którym mama
zagniatała chleb

lubiłam patrzeć jak
pod ściereczką rośnie [...]

Kiedy przychodzimy do domu
Kończąc spacer na cmentarz
Kończąc spacer alejami cmentarza
Spożywamy gorące ciasto drożdżowe
Pijemy gorącą gorzką herbatę
Napełniamy szczęście oczu
Trzema kolorami hiacyntów
Pełną czarą ich obfitej woni

Nasza wieś jest taka bardzo samotna
Tak bardzo bardzo niepełna [...]

"Stojąc w miejscu zapuszczamy korzenie
od których tak trudno się potem odciąć"

Trzymała się przy nim
nieugięta, podpierała ramiona
stawała się cieniem
który chronił przed złem

i miała prawie wszystko
dom z ogrodem,dwa koty
kilka ścian ,stylowych mebli
i jedno nieudane życie

od wiatru chroniła serce
ale to słońce wypaliło
znamiona na duszy

Strata nie owija w bawełnę
Pojawia się w miejsce tego
Kogo już nie ma
Tylko ona
Ma taki tupet

Milcząco obecna
Strata wskazuje
—
Wklęsłością pustki
Uwypukla brak

Strata mnie czule dotyka
Przywodzi na myśl obrazy
Dobre momenty
Śmiech
Który gorzko nam dzisiaj smakuje

Życie nasze było skromniejsze
Wstyd nas oblewał czerwonym rumieńcem
Gdy błąd się zdarzył lub faux pas

Przed telewizorem czarno - białym
Kolory z wyobraźni zstępowały
Do filmowych scen

Każdy chciał Jankiem być lub Grigori(je)m
Budziło to zawsze zabawne spory
A czołg z kartonu był na 102 [...]