Życiem pisane

jak dużo można znieść
nie wiem

a jednak jesteś ze mną pytając mieszasz słabą herbatę
obijając szklankę łyżeczką
myślę więc że można znieść wiele
i te rozciągnięte swetry które z ciebie wyrosły
ogród co zaczął przytłaczać swoją własną historią
sprawy pogubione jak orzechy przez roztargnioną wiewiórkę
stosy dokumentów okulary wygięte starością

a kiedy ja znoszę twój grymas gdy podnosisz się z łóżka
ty znosisz cierpienie kiedy ja jestem obok
moje oczy identyczne zegarek co zawsze wypędza
i syna we mnie też znosisz dzielnie
choć wiem że on boli i wychodzi później

kiedy zachorował mój ojciec
dotarło do mnie że nie potrafię wypowiadać
najprostszych słów
takich jak wiara
nadzieja
siła

zapomniałem jak powiedzieć: kocham
zostań
potrzebuję

zbyt skomplikowane i splątane
pozostawały na końcu języka
ciężkie i nie do uniesienia

stanąłem przed nim
i ze wszystkich słów których mnie nauczył
potrafiłem nagle tylko to pierwsze:
tato

Dzisiaj cię nie ma

Mam więcej miejsca
I mniej ruchu, hałasu
Tu, w pokoju
I w mojej głowie

Za oknem —
To inna sprawa

Autobus, karetka [...]

Wyrwane emocje
poukładane od środka
patrząc na nie
myślę sobie gdzie jestem
tu czy tam ?

Zaplątana pomiędzy wyrazy
twarzy grymasów
umalowana zapomniałam
zaprosić siebie
do środka otchłani [...]

Jest takie miejsce, gdzie ciemność przenika
drzewa szumiące w bezgłosie konania,
gdzie cisza z żalu przed krzykiem się słania,
dusza samotnie ze świata umyka.

Widzę jej postać - negatyw na murach,
słyszę w poezji szlachetnej jak diament,
teraz rozpaczy pozostał firmament,
czułych słów echo zapisane w chmurach.

Cóż mogę począć, jak przywołać ciebie,
ziemię płatkami tęsknoty otulę,
uśmiech mi prześlesz przebywając w niebie.

Uspokój serce, bo łez już brakuje,
chociaż na chwilę zaproś mnie do siebie,
bo dziwny smutek wciąż myśli rujnuje.

pomiędzy palcami
łzy
ocierając się o skórę
topią się wzajemnie
w kałuży bólu

pomiędzy ranami
blizna
w czerwieni migocząc
roziskrza się

pomiędzy cierpieniem
krzyż
unosi się nad ludźmi
niewidzialny

pomiędzy uśmiechem
wargi
spijąjac krople
słone w smaku

Daje ci słowo
a ono ciałem
się stało
i umarło
w człowieczej
obojętności .

22.08.2020
Malusia_035

Tak dziwne nasze życie
krętą drogą się toczy
tak częto gdzieś błądzimy
gdy wiatr nam dmuchnie w oczy

Tak często na oślep biegamy
choć szczęście tuż przy sobie mamy
dlaczego je tracimy
i za nowym wciąż gnamy

Dlaczego nasze ręce [...]

Lato się nam kończy,
więc wypijmy...

za włosy rozwiane na wietrze
za usta kobiet roześmiane
za poetów i ich wiersze
za ogniska i gitary rozśpiewane

i powróćmy do młodości
wspomnień, młodzieńczej radości...