Zeszyt Życie, Margo888

Z powodu nadwyżki samotności człowiek skłonny jest zapukać do każdych drzwi, byle znaleźć ciepły kąt w czyiś ramionach. Nie dostrzegając fikcyjności uczuć.

Pielęgnuj swoje marzenia. Trzymaj się swoich ideałów. Maszeruj śmiało według muzyki, którą tylko ty słyszysz. Wielkie biografie powstają z ruchu do przodu, a nie oglądania się do tyłu.

Za wiele się dzieje, za dużo jest otwartych drzwi. Chyba nadszedł czas, by któreś pozamykać.

Mam przed sobą wiele drzwi, za którymi czekają na mnie różne ścieżki, atrakcyjne rozwiązania i pomysły na życie. Posiadam takie zdolności i możliwości, że mogłabym udać się tam, gdzie zechcę.. Lecz nadal tkwię przywiązana do krzesła mogąc tylko patrzeć na te drzwi. Do krzesła którego nogi to kolejno : lenistwo, obojętność, niezdecydowanie i znudzenie.

Ludzie obawiają się szczęścia i uśmiechu jak zarazy, jednocześnie szukając ich z każdym rogiem. Pragną ciepła i bliskości, bojąc się zaufać. Chcą mieć wszystko, nie dając nic od siebie.

Nie możesz wciąż żyć przeszłością. Nie masz do tego prawa. Nie możesz wiecznie karmić się wspomnieniami, zapominając o teraźniejszości.
Musisz postawić odważnie krok w przód. Nie, nie zapomnieć. Jedynie spakować pamiątki do szarego kartonu, zakleić go taśmą i ukryć na dnie szafy. I wracać do niego do czasu do czasu, uśmiechając się jedynie przez łzy na wspomnienie tamtych dni...

______
Ciągle czekałam na dobry moment, aby spakować swój karton. Wciąż mówiłam "nie dzisiaj, zrobię to jutro". Ale "jutro" nie nadchodziło. Za każdym razem brakowało mi odwagi.
Ale dzisiaj...
Dzisiaj spakowałam swój karton, na jego dnie ukryłam wszystkie swoje wspomnienia. Nie chcę dłużej być sentymentalna, nie chcę wiecznie wracać do tego, co było.
Było i tyle. Trzeba się przygotować na to, co będzie...

Uderzyłam w coś z zawrotną prędkością. Wydawało mi się, że to dno, koniec,czarna rozpacz i dopiero po chwili spostrzegłam, że to jedynie kolejna życiowa trampolina, która czekała, aby się od niej odbiła i skoczyła jeszcze wyżej niż poprzednio.