Wewnątrz mnie świat wali się w gruzy. Obserwuję, słucham, czekam. Każda mijająca sekunda, minuta, godzina, dzień są dla mnie niezrozumiałe. Fosa moich lęków powiększa się jak dziura, która przyprawia mnie o zawrót głowy, której nie sposób zasypać.

Nie przepraszaj za płacz. Bez takich uczuć jesteśmy tylko robotami.

Ktoś tutaj był i był,
a potem nagle zniknął
i uporczywie go nie ma

Jedynie samotność jest w życiu człowieka stanem graniczącym z absolutnym spokojem wewnętrznym,z odzyskaniem indywidualności. Tylko w pochłaniającej wszystko pustce samotności,w ciemnościach zacierających kontury świata zewnętrznego można odczuć, że się jest sobą aż do granic zwątpienia, które uprzytamnia nagle własną nicość w rosnącym przeraźliwie ogromie wszechświata.

Jedyny ratunek dla mnie tkwić w teraźniejszości tak bardzo, by nie myśleć o przyszłości.

Tak, czasem się cierpi, ale jest to jedyne przyzwoite wyjście.

Nic nie wiem o tej krzyczącej beznadziei, wobec której jestem bezsilna.

Trudziłeś się, żeby otworzyć, potrudź się, żeby zamknąć.

Wszyscy rodzimy się wariatami. Niektórzy pozostają już nimi.

Jeżeli naprawdę nic nie można poradzić, po co doprowadzać się do obłędu?

Czy była smutna dlatego, że dorosła i wcale jej się to nie podobało? Trudno powiedzieć.