Zeszyt życie...., stokrota

Smutki już dawno zakopałam w głębokim dole, na straży postawiłam szeroki uśmiech, ogrodziłam go dobrym humorem a w powietrzu słychać gromki śmiech
I tak co jakiś czas ktoś z łopatą chce je odkopać...

nie płacz,że coś się skończyło...
tylko uśmiechnij się i ciesz się,że właśnie
Tobie się to przytrafiło...

Żyć
to znaczy wędrować niezłomnie w przestrzeni,
nie oglądając się za siebie kroczyć wciąż do przodu.
Żyć
to znaczy szukać słońca pośród samotności cieni,
z nadzieją płynąć alejami serc naszego ogrodu.

Wierzyć
to znaczy tworzyć zawsze coś od nowa,
pielęgnować miłość, obsypywać ją różanym kwieciem.
Wierzyć
to znaczy budować opokę na fundamencie słowa,
tulić, ubóstwiać niczym matka swe najukochańsze dziecię.

Kochać
to znaczy wierzyć żyjąc w naszym świecie,
okrytym legendą, wolnym od kłamstwa, obłudy i zwątpienia.
Kochać
to znaczy pozwolić malować na niebie obraz miłości komecie,
czerpać siłę, moc i szczęście z potrzeby wzajemnego współistnienia

-Wiesz co? Boję się ciemności.
-Dlaczego?
-Jak to dlaczego? No po prostu boję się gdy nic nie widzę, nawet własnego cienia. Może wydawać to się śmieszne ale mnie to przeraża.
Uśmiechnął się. Już sam jego piękny uśmiech dodał jej wiary.
-Nie masz się czego bać, od tej pory ja będę twoim cieniem jak bedzie ciemno.
Minął miesiąc i jak wszystko co piękne- tak te chwile skończyły się nie osiągając głębi, spadając już na same dno. Odszedł- a ona od tej pory spała tylko przy zapalonym świetle...