Ludzie sporo mówią o miłości, bo wydaje się zjawiskiem niemalże metafizycznym, konstruktem, który ma działanie magiczne i za jego sprawą możliwe jest wybawienie od problemów, czy transformacja życia na głębszym poziomie. Dążenie do miłości, jej poszukiwanie staje się mitologicznym celem, potrzebą, pragnieniem, staje się nadrzędnym celem, od realizacji którego zależy wartość człowieka.

Człowiek tak wiele mówi i pisze o miłości, a jest tak wiele rzeczy i osób, których nie potrafi po prostu polubić.

Niektórzy ludzie potrafią rozkwitać tylko na popiołach tych, których zniszczyli.

Cały czas coś dajesz i rozstajesz,
czasami chcesz wziąć,
ale nie ma czego
i musisz z tym żyć.

Życie to stąpanie twardo po ziemi
i wzlatywanie do gwiazd - sztuka trudna, ale nie niemożliwa.

najgorszy ten wiatr...

codzienność szara czarna czerwona staje się nałogiem
każdego ranka budzimy się w swoim więzieniu
mechanicznie wykonujemy czynności życiowe
pchamy swój głaz pod górę
płacimy potem krwią zdrowiem wolnością
marnujemy swój najlepszy czas
pozwalamy sobie wlewać truciznę do głowy i serca
nie ufamy sobie bardziej niż kłamcom
myślą za nas inni ludzie maszyny systemy
tylko ból czujemy sami...
ale przecież jest tyle cudownych środków przeciwbólowych
trafiających podwójną dawką prosto w cel...
przez całe życie na bocznym ślepym torze
boimy się wykoleić...
trwamy w uzależnieniu
póki nie skończy się droga
najdroższa z dróg
spalamy brylant który kiedyś dostaliśmy
nie mamy szans odrodzić się z popiołu
wszystko porwał wiatr...

zapiszczały hamulce w szczerym polu, pospadały bagaże
wysypały się drobiazgi latami niepotrzebnie układane
zdziwione oczy strzelają seriami retorycznych pytań

pociąg skończył bieg

Może i cierpienie potrafi doprowadzić człowieka do poezji, ale to dopiero obcowanie z poezją czyni poetę najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.

nie złamie cię nikt
ale znajdzie się ktoś
kto pokaże ci
co już złamane

W końcu przyjdzie taki dzień, kiedy trzeba wyważyć drzwi, które od zawsze stały dla nas otworem.

Człowiek, który zdobył fortunę na łzach innych, upaja się ich szlochem.