Probierz czasu hipokryzji pęka,
gdy błyskawice noszą serduszka.
Dzisiaj walczą o prawo do aborcji,
jutro nie uświadczysz staruszka.

pędzimy ponad sto tysięcy kilometrów na godzinę
pasażerowie umierają rodzą się płaczą i się śmieją
jedni toną w morzu łez inni płyną rzeką krwi
ktoś okrada słabszych ktoś inny pomaga im przeżyć
najbogatsi wyrywają sobie kierownicę straszą końcem świata
walczą o władzę o lepsze miejsce o wygodę
o marny złota blask w sztucznym świetle
płacąc życiem zdrowiem szczęściem biedniejszych
jedni mają nadzieję że ktoś jeszcze trzyma kierownicę
a ci którzy nie wierzą w autopilota i tak bardziej
ufają rachunkowi prawdopodobieństwa niż kierującym
quo vadis homine?

Dziś w rozmowie telefonicznej przeprosiłem, jeśli wokół mnie było słychać śpiew ptaków, tłumacząc to tym, że akurat byłem w parku. Ptaki odfrunęły. Wiewiórki wymieniły ze mną ciche spojrzenie.

Sam już nie wiem, która piękniejsza; naga prawda, czy ta ubrana w słowa - poezja.

On był zbiegiem
Ona okolicznością.

Żyli długo, (nie) szczęśliwie, czasem
razem.

Wystarczy jeden podmuch aby płomień zgasł na zawsze. Ludzie chronią się przed wiatrem, zamykają w klatkach, aby tlić się jak najdłużej zamiast błysnąć raz, ale jasno i szczęśliwie.

Droga do siebie - przez siebie daleka
- najkrótsza przez ludzi.

W drodze do spełnienia marzeń nagle pojawia się tysiące ważniejszych spraw do zrobienia, tysiące rozmów, spotkań, tysiące rzeczy, które mogłyby poczekać, a jednak domagają się akurat teraz twojej atencji. Akurat teraz kradną ci czas. Jednak zawsze kradną go na swoją korzyść, nie na twoją.

Ofiara i kat. Kat i ofiara. Ludzie od stuleci wchodzą w te role. Bawią się w tą grę. Krzywdzą siebie. Krzywdzą innych. Ofiara i kat – ciągle bez ustanku człowiek wchodzi w te dwie role, podczas gdy Bóg powołał nas do tak wielu pięknych ról.

Łatwo namieszać w czyjejś głowie, ale najtrudniej przyznać się, że się namieszało niepotrzebnie.

Szlachetność jedno ma imię,
nikczemność przypadkami się mieni.