Twarz wroga zalała się czerwienią, strugi krwi zlewały się z obu stron twarzy. Wygrałem, ale za jaką cenę… Poczułem, że dłużej już nie wytrzymam. Z wielkim trudem wyciągnąłem bagnet, który tkwił w moim biodrze. Wstałem, lecz już chwilę potem leżałem znów na ziemi. Pomyślałem o rodzinie - ta myśl dodała mi sił. Wstałem, podpierając się o drzewa i szedłem.

Spojrzałem w górę - pusto. Tylko orzeł chroniący swe orlęta przed sępem. Jak on - broniłem mego gniazda, narażając własne życie. Przede mną [...]

z niepokojem patrzę na słowa
o mur zdarzeń rozbite
- o życie!
gdybyś mogło ukazać
prawdziwe oblicze

a ty rozproszone
ulegasz namiętnym nutom
kiedy w tobie
- siebie przeżywam
każdą twórczą minutą

Wiosną słońce jest zielone
choć przecież doświadczyło już tak wielu cudów

o letnim lepiej nie mówić
a spijać sobie z dzióbków

jesienne jest do zdmuchnięcia
niczym świetlisty dmuchawiec

zimowe słońce wpada w biel
po czym zastyga w srogiej pozie.

niezłomni, leśni, wyklęci
oni nie złożyli broni
synowie polskiej ziemi
nie czuli się wolni

żołnierze nieugięci
nazwani leśną bandą
opluci, zniesławieni
sowiecką propagandą

torturowani, straceni [...]

nie zamawiałam gwiazd
ani księżyca
- nie sięgam tak wysoko

otworzyłam tylko drzwi
do ciepła
do światła
do ciebie
- i zobaczyłam całe niebo

Pochylona głowa i w pamięci cisza,
Gdy ziemi tej rany odsłaniają zęby.
Dziś taka jest właśnie rocznica -
Dzień pamięci Żołnierzy Wyklętych.
Porzucone złudzenia, wykreślone jutro.
Tylko honor i poświęcenie opłacają myto.
Zaraza gwiazdy nadeszła boczną furtą.
Porzuciła prawdę silnie niedomytą.
Świat upojnie wesół w zwycięskiej paradzie
Największą ofiarę porzuca tym sępom,
Najdzielniejszych zimno pod tasaki kładzie,
Mimo, iż to oni wsparli świat, gdy cierpiał.
Żołnierze Wyklęci - debaty, wytyki, [...]

Wynajęty kawałek ziemi
na czas nieokreślony

od łóżeczka po łoże od mocy po słabość

miliony retorycznych pytań
utopionych
w słowach mokrych od śniegu

i stoję
i patrzę
na niezręczne mijanie się ludzi
zakładam opatrunek myślom
na przytrzaśnięte palce

i coś wydziera się z piersi
pustka szczęście pustka rozpacz

nie wierzę i wierzę
że w niebie nie trzaskają drzwiami

daleko stąd

wysoko ponad głowami katedr
dla ciebie zaszło słońce

- we mnie zapadł zmrok

sól twojego smutku czuję na języku

Przyjacielu

otwierasz mnie w słowach
w kolorze fiołków
bieli przebiśniegów

kołyszesz rytmem barw
codzienności

- co może być piękniejsze
od jesieni życia
posypanej ulotnym pyłkiem wiosny