życie wystawi akt zgonu
tuż przed zmierzchaniem
w zmurszałej kapocie stanie pod drzwiami
i zakołacze antabą
zadrwi brzęczącymi obolami

nim świt nastanie
nim kur zapieje na odrodzenie
zapłacisz za wieczność
już nieczłowiekiem
zapytasz

komu zaprzedać duszę
czy zaufać Panu
czy diabłu wcisnąć ogarek na potępienie

Może, gdyby w moim domu było ciepło,
Nie szukałbym drew, by w sercu napalić,
Może, gdybym znał niebo, nie piekło,
Mógłbym siebie od żalu ocalić.

Nie dawałbym serca byle gdzie i komu,
Przed samym sobą chyliłbym czoła,
Miałbym potęgę i jasność ogromu,
A nie zaś imię brudnego anioła.

Nie patrzyłbym w niebo bez wiary,
Nie byłbym kościołem, w którym nie ma Boga,
Bałbym się zbrodni, winy i kary,
Prostsza byłaby ta długa droga.

poczekam
na drugiej stronie rzeki
potrzebuję tylko
zamknąć oczy
wziąć głęboki oddech
czuć zimno znad wód
przejście najtrudniejsze
bez powrotu
bez pewności
czy jest drugi brzeg

Rozpłakała się wiosna
z tęsknoty za słońcem
zielony smutek myje niebo
a niezapominajkom perlą się oczy

w kącie ogrodu żółty tulipan
z rumieńcem wstydu
moknie samotnie

Stare dusze
Nie muszą mieszkać w
Prababkach i matkach

Idą marginesem kalendarza
Na palcach

Nie są mądrością
Choć nie znają zdziwienia

Nie kuleją nie skarżą się
Żyją w cieniu uśmiechów

Stare dusze
Czasem zawyją
Z naszych młodych ciał

Na skraju lasu
gdzie pająk snuje
melancholie
stoję samotnie
jak zamyślona brzoza

gałęzie pochylam
płacząc w łąkę
oddycham
na bieli kirem
szumiąc do Boga.

deszcz uderzył o ziemię

nie zdążyłem policzyć
- rozpierzchły się biedronkowe kropki

niezręcznie człowiek rozłożył parasol
nad myślą ( co rozbłysła)
z obawy, że go z deszczem zdradzi

bezdomny ślimak przyspieszył kroku
- naiwny
i tak go rozdepczą

( i znów siedemset do domu)

we wnętrzu głuchej nocy zapalam światło
przytulam twarz do hotelowej szyby
w oddali biją się fale

a ja w strugach deszczu ciągnę za rękę
samotność