Pragnę być taki jak Ty ...
wolny od grzechu i czysty,
nigdy nikczemny i zły,
zawsze szlachetny i bystry.

Pragnę mieć to co Ty ...
radość i w sercu nadzieję
i nigdy w mych oczach ni łzy
rozpaczy i smutku tez nie mieć.

I chciałbym też kochać jak Ty ...
tak pewnie i bez wątpliwości
i zdrowym być też tak jak Ty
i trzeźwym do końca wieczności.

I wiedzieć też chcę, że to Ty,
za czas jakiś gdy Cię zobaczę
w mym lustrze a będzie to gdy
ja sobie już w końcu wybaczę.

Całe to życie jest warte tyle,
Ile utrzymasz w garści ziemi
Mocno i długo na tyle,
By miłość puściła korzenie.
W mojej została już resztka piachu.
Ogródka z tego nie będzie.
Siedzę na ganku, oglądam zachód
I snuję trwania przędzę.
Za całą radość, za wszystkie rany,
Za ufność bliskim
Mam w garści ot, kilka ziaren.
Dziś to jest dla mnie, jak widać, wszystkim.
Za takie dary chcę podziękować,
Tylko już nie ma komu.
Aż po horyzont wciąż pusta droga,
Piaszczysta linia z serca do domu.

Quid Quidem

jestem rysą wszechświata
wznoszona na srebrnym skrzydle
niczym zaledwie puch
jednak myślą
drogi swej...

Ta cisza, że oni aż nie słyszą.
Wiatr nawet szeptem nie jest.
Dzieciństwo, młodość na starych kliszach.
Nadzieja odruchowo grzeje.
Potem te wszystkie magiczne rzeczy,
Miłość i dzieci, śmiech i odwaga.
Tego nie zetnie i tysiąc mieczy.
Czekam spokojnie choć trochę się wzdragam.
Nikt nie słyszy innych, córka ojcu pokazuje faki.
Matka syna chłoszcze i oskarża w ciszy.
Nie ich wina. To świat jest taki,
Że krzyku ofiary przez oklaski nie słyszysz,
Że miłość zabija zakochana dziewczyna.
A kiedy zgasnę,
Razem z wiatrem chmur,
Ptakami wędrownymi,
I słońcem jasnym,
Przepłyniemy mur
Twoich włosów pasmem,
A na nich paciorków sznur.
I tyle.
W końcu przejdę zieloną milę.

Quid Quidem

Patrz Europo.

Tu, gdzie żelazo kują charaktery,
ziemia studzi spracowane dłonie.
Gdzie Patria to stan nieustannie szczery
I wciąż modlitwa płynie na dnia koniec.

Tutaj rośnie wraz z dębu drzewem
Półcieniem malowana brzęcząca lipa,
Z nich wypływa miłość z uczciwym gniewem,
Kiedy u ciebie po sercach stypa.

Pochyl więc głowę nad historii kartą,
Policz ile już stawali Tobie w potrzebie,
I spróbuj z nich czerpać, bo naprawdę warto,
To właśnie oni wciąż ratują ciebie.

Nie pleć mądrości lisim urzędem,
A zwyczajnie doceń zwyczajność taką,
I szczerze podaruj im konia z rzędem,
Bo każdy dziś widzi, jak to być Polakiem.

Quid Quidem

Wszystko, co czułem, miałem,
Słowa, odgłosy kroków, kwiaty,
Jesienne lasy całe,
Mrok pustki nad światem,
Smak i chłód lodu,
Eksplozje fajerwerków,
Zmęczenie głodem,
Terkot dziecięcych rowerków,
Dotknięcie dłoni…
Czeka nad śnieżnym polem,
Na pierwszą literę, co zapłonie.
A ja stałem się jak golem,
Który zgubił emet na koniec.

Quid Quidem

a kiedy przyjdzie mi odejść
kiedy ze słońcem się dobrym rozwiodę
przywitam niebo i pożegnam ptaki
i stanę bardzo nijaki
niech powędruję przez wszystkie granice
i światem choć raz się zachwycę
niech się zaśmieję szczerzej niż zwykle

bo jeśli naprawdę zniknę
w co nie wierzę choć to rzecz prosta
to mnie w sobie jeszcze pozostaw
może jakoś przetrwam może tak głupio nie minę
życie nie może trwać tylko godzinę

ten absurd się przecież nie godzi
nie po to człowiek się rodzi
by zostało po nim jakieś szeleszczące imię
rozbrzmiałe tylko godzinę

Znam kobietę tak tanią, że można ją kupić,
Nie mając żadnych pieniędzy.
Wystarczy szczerość i garsteczka czasu,
Na co nie stać najmożniejszych.

I ona jest niczyja, bo nie umie sprzedać
Tej garstki duszy, choć może oddać ciało.
Mężczyźnie się wyda, że już ją posiadł.
Ach, jak mężczyzna wie jeszcze mało!

Lecz ciała nie odda, bo nie tą drogą
Co najdroższe czasem się zdobywa.
Choć inne kupisz i zapłacisz drogo,
Żadna nie będzie - jak ta - prawdziwa.