Życie

Niejasne są drogi życia
A śmierć napełnia nas lękiem
I to pytanie na ścianie namiotu
Czy zrobiłeś już co należy

Nie ja piszę lecz słowa krzyczą milczeniem
(niczym przytłaczający swoją brzydotą fragment zawalonego muru)
To niesprawiedliwość woła o zemstę
Czy byt mój jest prawidłowy
Czy to co należy zrobiłem

pieśni życia nieustający refren

Czy but zbyt duży usiłuję włożyć
na zbyt drobną stopę
Na wątłe ciało człowiecze
nazbyt ciężką powgniataną zbroję

Nie ma tu dla mnie spokoju
nieświadomy jestem [...]

prababcia zawsze mi opowiadała
że kiedy wojna się skończyła
świat nagle zamilkł
nie było już wycia syren i oddawanych strzałów
ani marszów w ciemną noc

nie słyszała już modlitw
i zawodzeń matek nad poległymi synami
nie było już płaczu dzieci
a najciszej było ze strony Oświęcimia
tak jakby wszystko rozpłynęło się w powietrzu

zostało tylko ciężkie niebo
i przesiąknięta krwią ziemia

nie umiem już pisać
pięknie o miłości
zwodzona
czekałam
nie wzeszło dla nas słońce
słowa
znaki zapytania
więdły w dłoniach
jak wczorajsze róże

smutno...

'coraz bardziej lubię
niebieskie sukienki'*

nie rań mnie więcej
wielokropkiem

nie wołaj

Sylwia Pryga
*Wstyd. Varius Manks

za dnia z mrokiem
w pościeli się układam

miedzy niebem, a ziemią

jest takie cierpienie
które, tli się zimnym żarem

w walce z brudem świata