Zbyt wrażliwa by żyć...odeszła...
samotność tak niespodziewanie nadeszła.

Samotny i zagubiony w obcym już świecie,
kolejnymi upadkami znaczy ścieżki żywota,
uparcie,niechciana wkrada się samotność,
serce zatrute,ponad jego siły to strata.

Gubiąc w sercu odcienie tamtej miłości,
z głową spuszczoną w nieznane dryfuje,
krzyk skargi niczym grom obija się o niebiosa,
już palących łez przeszłości nie czuje.

Upadając, błaga o choć jeden kojący dotyk,
usuwający jak kiedyś z duszy boleści cienie,
czując tylko pustkę ramion,przekracza granice bólu,
obłęd bezsilności maluje mu spojrzenie.

poddał się...
Serce i klucz do szczęścia...sił resztkami,
wyrzucił na zawsze do nieczułej czarnej otchłani.

~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
04.09.2021

Mam na drugie imię ból,
gdy dusza oddziela się od ciała,
nie wierzysz mi,
bo jestem niewidzialny,
czuję twój żal do mnie

Ciało i dusza
nie chcą się zrosnąć,
stąpam po cienkiej linie
między definicjami siebie
zawieszony

Widzę jak piękne jest życie
i że mogę coś zrobić na tym świecie,
jestem, póki walczę

Więc pokochałem swój ból,
czasem wydaje mi się,
że nie umiałby bez niego żyć,
to moja tożsamość