Zeszyt złoto, D.O.R.I.K.A

Anioły... Czy istnieją Anioły? Nazwał zielonookie zjawisko spotkane w parku Aniołem, ale czy to wystarczało do noszenia takiego miana? Właściwie często stawała się w swoim życiu Aniołem dla innych ludzi. Czasami wydawało jej się dziwne, że z jakąś niewidzialną siłą przyciąga ku sobie ludzi, których pociągi życia się wykoleiły, ludzi nieszczęśliwych, skrzywdzonych. I chociaż sama do nich należała, otwierała szeroko ramiona ku każdemu, kto potrzebował pomocy... Niektórzy oddawali jej w zamian siebie i czcili ją niemal jak jakieś bóstwo, większość jednak obdzierała z piór jej anielskie skrzydła. Lubiła obserwować świat i ludzi, próbowała analizować i rozumieć ich zachowania. Zauważyła, że ludzie wierzą w Anioły. Ale wcale nie w te aniołki, co mieszkają gdzieś na chmurkach. Ta wiara jest przywilejem dzieci [...]

Odległość z Warszawy do Olsztyna pokonała w trzy godziny…trzy godziny, w których każda myśl była wypełniona wrażeniami ze spotkania.
Wiedziała, że nie chciał z nią się spotkać, że nie chciał spotykać się z żadną kobietą, że nie da się namówić na normalne spotkanie, więc zastosowała intrygę. Zapamiętała z jego opowiadań, że co niedziela chodzi do parku fotografować. Nie kłamał. Z rozpoznaniem go też nie miała problemów, bo jaki normalny mężczyzna chodzi samotnie po parku z aparatem w dłoni?
Wpadła do domu jak szalona, włączyła komputer i otworzyła pośpiesznie karty jego bloga…
Nie było nowych zdjęć, nie było nowych wierszy, nie było jego słów, nie było wrażeń ze spotkania…zrobiło się nagle smutno. Spodziewała się, że podzieli się z nią swoimi wrażeniami [...]

Ciągle zadaję sobie pytanie, dlaczego ja? Miałaś przecież tylu adoratorów, mężczyzn, którzy nie tylko imponowali stylem, ale też rzeczami, na które nigdy nie będzie mnie stać…Mogłaś przecież dzisiaj mieszkać w willi z basenem i pięknym ogrodem…gdybyś tylko chciała. Wybrałaś mnie, tamtą ławkę, na której siedział skromny mężczyzna z aparatem fotograficznym w dłoni…wybrałaś mnie, moje kaczki, łabędzie, ptaki i mojego bzika fotografowania…
Usiadłaś obok, tak zwyczajnie…tak po prostu…tak magicznie…
Zagadnęłaś coś…a ja spojrzałem ci w oczy…były takie nieziemskie, tak intensywnie zielone…Zawstydziłaś się, opuściłaś głowę na chwilę…Trwaliśmy jakiś czas w milczeniu…dwoje ludzi i nieśmiałość…to takie dzisiaj niesamowite…
W pewnej chwili opadł na twoje kolano klonowy listek…tak po prostu z nikąd…oboje wyciągnęliśmy po niego dłonie i tak oto dotknęliśmy się bez słów…Zaproponowałem, że [...]