Zeszyt ZŁE DATY, eyesOFsoul

ludzkie marzenia
bez szansy do spełnienia
mądrość przekleństwa
wyidealizowanego okrucieństwa
bawiąc się w Pana Boga

ból istnienia
nieskończonego cierpienia
i nagle złudne wydostanie
czekające na Śmierci przywitanie
w harmonijnej agonii serc

Przeze mnie wiatr przestał wiać,
pohukiwał tylko w kominku,
jakby się bał,
że mogę o nim zapomnieć.
Byłam na niego zła!
I wypędziłam go w pustynny świat.
Obraził się i odszedł!
W czasie letnich upałów,
jakby na przekór
i mnie na złość
nie zawiał ani razu.
Nie mogło to dłużej trwać!
Pobiegłam go szukać.
Echo odbijało moje wołanie.
Lecz znikąd nie wyłaniała się odpowiedź.
Smutna usiadłam na skraju lasu.
Zdałam sobie sprawę,
że postąpiłam źle.
Zawołałam: "przepraszam".
A on w tym samym momencie
delikatnie dotknął mojego policzka.

Księżyc oświetla jej smutne oczy,
sądziła, że życie ją już nigdy nie zaskoczy
zabrakło nadziei na uśmiech na twarzy,
dotyk miłości już jej nie parzył.

Przegrała marzenia, spłonął jej ląd,
nie ma już dokąd iść
i patrzy martwo w głuchą toń,
gdy w oddali słychać już głos.

Przyjaciel z odsieczą idzie podać swą dłoń.