Zeszyt zeszyt 1, JIDO

Chcę wrócić do czasów, kiedy marzenia były realne. Kiedy ciekawość świata była na tyle ogromna, że próbowaliśmy coś zmienić. Kiedy nie realne cele, stawały się żywe. Kiedy mogliśmy wszystko. Czuliśmy wszystko.

Przestały przeszkadzać mi kłamstwa. Zasłaniałam je czerwonym płaszczem, prawie jak dla byka. Drażnił moje oczy, ale wciąż je zasłaniał. Cieszyłam się jak małe dziecko, że pomimo słów, czynów i kłamstw wiszących w powietrzu, znalazłam jakąś smugę czystego powietrza. Oddychałam samotnie. Napojona niewidzialnością Twych czynów, uczyłam się, kochać. Czasami tylko nienawidzić.

Większość tego co nas spotyka to przypadek. Większość tego co nas uszczęśliwia jest zasługą przypadku.. więc może to oznacza, że sami tak naprawdę nie dążymy do szczęścia? że sami obieramy zupełnie inny kierunek, i tylko czasami za sprawą jakiejś dziwnej magii udaję nam się dostać okruch szczęścia, resztki po wielkim torcie, na którego sami nie chcieliśmy nigdy zapracować.

W oddali podobno nie ma nic. Podobno tez może tam być wszystko. Cała przyszłość ułożona w ciasnych ramach pełnego zgiełku świata. Patrzymy przecież przed siebie, nawet zbyt często. Ślepo błądzimy, szukamy po omacku jakichkolwiek śladów. Nie wyczuwalna ręka dotyka naszych barków. Trochę jak statek, który zbliża się do bermudzkiego trójkąta. Atakują nas z każdej strony. Nawet ziemia nie jest nam przyjazna. Nawet nasza ręce i nasze nogi są jakieś obce. Serce z biegiem czasu same się wykruszyła. Usta zalepione łzawym śluzem już nigdy się nie otworzą. Nos wyczuwa odór waszych zgniłych, nieludzkich ciał. Mózg ? Ktoś mówił, że tym razem to już na pewno było ufo. Potem zaczynają milczeć wszyscy równocześnie krzycząc. Tylko niektóre dusze zostały wolne, stojąc na przedmieściach życia tu i teraz. Splątane myślami ręce, płoną bez zawistnie w jakimś przyjaznym im ogniu.

Stoją takie samotne i nagie. Stoją i są wolne.

Wydaje się nam, że możemy wymagać od innych. Wydaje się nam, że przyjaciele, bliska rodzina są coś nam winni, że powinni. Oburzamy się kiedy postępują inaczej, kiedy nie spełniają naszych oczekiwań, potrzeb, kryterii. Chcemy, aby ludzie robili to czego po prostu w danej chwili potrzebujemy. Dajmy na to - przyjaciel - tak bardzo wierzymy, że powinien być przy nas w chwilach kiedy spadamy, kiedy wydaje się nam, że to właśnie on jest jedyną osobą, która może nas podtrzymać.

Mylimy się tak cholernie.. błędnie myślimy, że tak po prostu musi być, że to jest ich warunek, który muszą spełniać żeby być naszymi przyjaciółmi. Błąd, błąd, błąd! Sami wpadamy w kłopoty i sami z nich wychodzimy. Sami mierzymy się z problemami i sami je rozwiązujemy. Sami żyjemy i sami umieramy. Nie mamy żadnego prawa wymagać od innych, niczego i nigdy...

-wiesz nie dawno ściągnęłam nową aplikację na telefon, która duża mnie nauczyła.
-aplikacja? Dziwne, co to jest?
-zwykła świeczką, która zawsze mi przypomina, że nawet jak coś się w danym momencie pali, to nie znaczy, że tak zawsze będzie... że tak łatwo możemy wszystko stracić.. choćby płomyk..

Czy wszystko pozostanie tak samo, kiedy mnie już nie będzie? Czy książki odwykną od dotyku moich rąk, czy suknie zapomną o zapachu mojego ciała? A ludzie? Przez chwilę będą mówić o mnie, będą dziwić się mojej śmierci – zapomną. Nie łudźmy się, przyjacielu, ludzie pogrzebią nas w pamięci równie szybko, jak pogrzebią w ziemi nasze ciała. Nasz ból, nasza miłość, wszystkie nasze pragnienia odejdą razem z nami i nie zostanie po nich nawet puste miejsce. Na ziemi nie ma pustych miejsc.

Inwestuję nadal w naszą miłość, po mimo tysięcy kredytów.
Mogę spłacać je całą wieczność, za parę chwil z Tobą.