Zeszyt Zeszyt III, AShER

pamiętam to było lato
a ja w ramionach
trzymałem wiosnę
włosy pachniały trawą i wiatrem
oczy błyszczały taflą wody
utonálem na zawsze
nie zapomnę nigdy pierwszego
spotkania ust
boże
nie wiedziałem że można tak pragnąć
później splątaliśmy palce
idąc z księżycem na spacer
i byłaś czarem
ozdobą wieczoru
nie letnie konstelacje czy świerszczy muzyka
łąką ciepłą kusząca
patrzyłem jak zasypiasz i przynosiłem sny
dopóki poranne słońce z zachwytem zaigrało
na twoich ramionach
a ja z zamglonym i oczyma mówiłem
dzień dobry
tyle czasu minęło
inne świerszcze i gwiazdy starsze słabiej świecą
i tylko pragnę nadal tak bardzo
i tylko ty się nie zmieniasz

Otwieram książkę na kolejnej stronie
Dalej jeszcze puste kartki wszystkie
I choć zapiszę je całkiem sam
Przeczytasz, zanim jeszcze atrament wyschnie

Dziś już więcej nie umiem
Za czarne myśli na biały papier
Czy podpalić je, czy złamać zapałkę na pół
Odpowiedzi znaleźć nie potrafię

I tylko czasem do mnie przyjdź
Choćby nawet nocą ciemną
Niech wybrzmi w pustym pokoju Twój szept
I pomóż pokonać codzienność

Trzymasz mnie przy życiu
Choć nigdy nie trzymasz za rękę
I gdyby nawet już zawsze tak miało być
Dzięki Tobie moje życie wreszcie jest piękne

Nie boję się kochać tak
Że tęsknota chwila za chwilą
Może życie to nie pocałunków smak
Lecz wreszcie prawdziwa miłość

Oczy głębokie jak morze,
wypełniają wszystko swym błękitem.
Iskierki migocą jak gwiazdy,
świecą blaskiem szczęścia...
Tak, takie wlaśnie je pokochałam,
piękne, pełne tajemniczej mocy...

poczuć '
zamykam oczy
uchwycam
nieś mnie w dłoni

na nowo
zbudzona ta myśl
ogrzej
zamknij w sobie

ślady
w pamięci
chwytam sen
a może to dzień

w
twych oczach*
mokre usta
cała

tam, gdzie noc rozsypała gwiazdy
spadamy z chmur małymi aniołami
ubrani tylko w siebie
łamiemy przestrzeń niechcianą

tam dzień śnieżnym pocałunkiem
budzi szepty mową przeznaczenia
- pod obcym słońcem odkrywamy czułość
co swoją świętość przemilczeć musi

tam, jak spłoszony ptak wiję gniazdo
w Twoim sercu