wybacz, że zbyt długo uczyłam się śmierci

- to Twój anioł rozwiał ją skrzydłami
wybacz, że chciałam być tylko chwilą

(nie)radości słońca i snem księżyca
wybacz, że za wcześnie zostawiłam Cię sobie...

i kilka niepewnych drgnięć serca
życie...

i znów kusisz mnie niepokojącym szeptem świtu

gdy budzisz moje sny nad ranem...

idziemy sześć stóp w noc
a do herbaty dodajemy słońce
podchodząc do lustra
zamykamy oczy i widzimy piękno

my, co się topimy w łyżce wody
a pływamy w przestworzach

...
Przyjdę szeptem...
po obrzeżach ranka zanim noc opadnie bezlistnie
kroplą rosy dotknę skrzydeł skrawka
gwiazd okruchy wplotę tobie we włosy...
przejdę cicho tak jak we śnie zanim powieka rzęsami opadnie...
usta zamknę twym zdziwieniem
gdy ustom pierwszy pocałunek poranka tego skradnę...
przejdę przed oddechem nocy ponad słowem zanim delikatność łopot skrzydeł zbudzi...
twoimi snami przejdę bezszelestnie
musnę nagość zmysłów lekko byś się jeszcze nie obudził... [...]

czy to grzech
czy to wstyd
snuć z jedwabiu życia nić

zwiewną poczuć twoją myśl

dotyk ciepła przechwytywać
wchłaniać
tulić
i oddychać
nie pozwalać stopić żywcem

tylko w popiół się zamienić
- dalej śnić

Śmiejesz się, lustro tańczy twoimi ruchami.
Niedokończona opowieść Szeherezady
Lecząca starego świata ślady,
tańcząca z moimi snami.

Chodźmy dziś na spacer.
Znajdźmy uśmiechnięte nami drzewa,
W ciszy posłucham jak śpiewasz
Przekraczając słonecznego światła leśne race.

Zrozumiałem wreszcie,
Że jesteś.
Nie chcę znowu szczęścia stracić.
Przyszłych dni deszcze
Czekają jeszcze.
Ne warto strachom czasem płacić.

Quid Quidem

Boże,
jeśli ją stworzyłeś z mojego żebra,
wiem już czemu to tak boli,
ta pustka pod sercem

I teraz gdy przyszło,
samotnie kochać świat,
przebacz mi proszę,
moje modlitwy
o deszcz dzień i noc

Ten świat tonie w brudzie
niech zatopi go deszcz,
nie jestem ostatnim sprawiedliwym Noe,
chcę zatonąć z nim

noc przemienia wszystkie promienie dnia
w kryształy szronu
a ja chciałbym - do nieba wejść
z przepustką wierszy

ucałować umarłych mojego życia
by ich wspomnienie - przedłużyć o moment

chciałbym - cień matki spotkać
dotknąć smugi jej włosów
zapytać
o moje życie
i czas który przyjdzie - po moim życiu

bo marzyłem o słowach - ponad słowami
jakbym zawsze muzykę słyszał
w sobie i wokół

lecz wy nauczyliście mnie widzieć
niewidzialne
sięgać - po nieosiągalne
i gdybym tylko miał do kogo powiedzieć: mon ami

to bym krzyczał