błogosławione - wy - dzieciństwa łąki
szlaki ucieczek
i ciemne kryjówki
gdzie kamyk upadły - niczym chłodna gwiazda
cenniejszy był niż złoto

gdzie czterolistne szczęście
niespełnione od lat
i noc która żywi świat - księżycową krwią

wraz z tańcem liści i traw
nokturnem snuł się wiatr
bo skrzypce nasze
z najpiękniejszych drzew

lecz w tedy - tam - nie zatrzymał się czas
i czas się z tym pogodzić

że pośród dróg - widzianych sercem
słońce chyliło się ku nam
w wieczorze świateł
jak Cezar
w purpurze sztyletów

dokąd lecicie
bracia moi i siostry - łabędzie
przez lasy ciemne
długie ulice
i myśli daremne

przez dźwięki
fale powietrza
niemoc bez skargi...

inny - w rękach nieśli [...]

jak kamienie ciążą słowa - które kłamią
lecz są tu jeszcze drzewa
i będą - póki my
jak las który się ścina
na grobowe deski

lub na Krzyż
aż poczujemy w Nim
nasz ból
bo tęsknota - jak pień ścięty

polnej Madonnie pszczoły mód swój
prosto by do ust niosły
lecz Ona głodnym chleb wyprasza
- choć ptaki go zjedzą

matki - w oknach - z czołem u szyb
wypatrują nas
o całe niebo stąd...
bo ojczyzna nasza
znana nam - z niedosłyszenia

i tylko świece w kaplicy - jakby promień
gdzieś daleko wchodzącego słońca

I znów rozmawiam
z nieprzespaną nocą o twarzach
na których gasną słońca

i żebram o litość Twą Panie
- porzuć Krzyż choć na chwilę
i bądź tu
gdzie szepty tracą głos
a ostatnie spojrzenie szuka Twych rąk

powiedz im Panie, że będziesz
gdy smutkiem stanie się piękno
a nad rzeką jeszcze będzie zielono

za każde Twe słowo zapłacę tysiącem zapomnianych spowiedzi
ale bądź

I chodź, chodź ze mną Panie

w sali numer pięć
w podartych płucach cichnie życie
znów

Wyskrobali niebu sześć kolorów
siódmy podeptali
uciemiężeni, idole i święci inaczej

dołożę im jeszcze dwie szóstki
te, jeszcze nieskreślone losem
potem rozłożę biało czerwony parasol
i poczekam na słońce

długo jeszcze
jeszcze długo będę patrzył
jak niebo okradzione płacze

Staram się przetrwać
Po drodze tyle drzew
Dlaczego kuszą?

Gdybyś napisała jedno czułe słowo
Zabrała z tych mrocznych odmętów
Potrząsnęła moją głową
Objęła ją ramionami zakrętów

Czy jedyne co nas różni
To że ja chcę umrzeć z Tobą
A Ty żyć ze mną?

Poczekam
Tak jak drzewa poczekają
One będą tu za sto lat
Im wszystko jedno

Są wiersze, które pachną
jak świeżo wydana książka
włożona do koszyka z jagodami

są te, niecierpliwe, zmęczone
co nie zapuszczą w sercu kotwicy
krzycząc o światło

I są zdania, wyczytane
żywcem obdarte ze skóry
strof cudzego życia